Michel Nihoul en zijn ex-echtgenote Annie Bouty zijn vorige week verhoord over de moord op het Brusselse meisje Christine Van Hees (16), op 13 februari 1984 in een verlaten champignonkwekerij in Oudergem. Aanleiding is de getuigenis van Pascal Lamarque, een in 1964 geboren boef die in de maanden voor de moord intensief correspondeerde met het slachtoffer.

De nooit opgehelderde moord kwam opnieuw in de belangstelling in de nasleep van de zaak-Dutroux. Dit door de getuigenis van Regina Louf (X1). Zij beweerde dat Van Hees net als zijzelf verstrikt was geraakt in de kinderprostitutie. Ze wees Nihoul en Bouty aan als (mede)daders. Verificaties van speurders in Neufchâteau toonden aan dat er destijds opvallend veel raakpunten moeten zijn geweest tussen het toen door Nihoul (en ook Marc Dutroux) gefrequenteerde milieu en de plaatsen waar Christine Van Hees uitging.

Het onderzoek werd in januari 1997 heropend maar kwam na enkele maanden in een impasse terecht door een oorlog binnen de Brusselse BOB. Het Brusselse parket koos partij voor de clan die via een procédé van ‘herlezing’ besloot dat de hele X1-hypothese op fantasie berustte. Inmiddels bleek uit intern onderzoek van de rijkswacht dat de ‘herlezers’ op grote schaal gegevens hebben vervalst. Dat kon de bevoegde parketten er, spijts aandringen van justitieminister Verwilghen, echter nog niet toe bewegen klaarheid te brengen.

In de zaak-Van Hees waren er veel bizarre toevalligheden. Op 24 maart 1997 stelde de staatsveiligheid een dossier op over zeven criminele figuren in de entourage van Nihoul en Bouty. Daarop stond ook ene Pascal Lamarque vermeld. Die zou sinds 1984 deel hebben uitgemaakt een sekteachtige groep rond ex-advocate Bouty. Het dossier werd overgemaakt aan de onderzoeksleiders in Brussel en Neufchâteau, maar niet gelezen. Het duurde tot eind 1999 voor iemand erop wees wie die Lamarque was. Hij leerde Christine Van Hees in 1983 kennen. Na haar dood werden in haar kamer negen brieven teruggevonden van hem. Zelf schreef ze er minstens vier. De brieven bevatten een hoop intrigerende passages waaruit dat blijkt dat beide tieners een aantal geheimen deelden.

Bijna gelijktijdig met de publicatie van het boek De X-Dossiers, waarin het bizarre verband werd geopenbaard, vluchtte Pascal Lamarque weg uit de gevangenis van Doornik, waar hij een straf wegens geweldplegingen uitzat. Ook dat kon het Brusselse parket er vorig jaar niet van overtuigen dat hij mogelijk een interessante getuige kon zijn. (Een getuige in de zaak-Van Hees heet ook Lamarque en op het parket werden de twee namen blijkbaar met elkaar verward.)

Ruim drie jaar na het rapport van de staatsveiligheid is Lamarque dan toch verhoord, zo meldde La Dernière Heure gisteren. Ofwel, zo is de algemene indruk, is zijn relaas geïnspireerd op publicaties in de media over X1, ofwel is hier een kroongetuige aan het woord. Lamarque, die blijkbaar verliefd was op Van Hees, zegt dat Nihoul hem in 1984 opbiechtte dat het meisje werd vermoord door… Bouty. Het motief, zegt hij, was jaloezie. Net als Regina Louf zegt ook Lamarque dat Nihoul “iets had” met het meisje. Na haar dood, aldus Lamarque, ontmoette hij Nihoul in een café en eiste hij onder bedreiging van een wapen dat die “de waarheid” zou vertellen.

Of dit nu kan leiden tot een herlancering van de X1-piste in het moordonderzoek is twijfelachtig. Onderzoeksrechter Damien Vandermeersch liet Nihoul en Bouty al verhoren. Zij doen het relaas van Lamarque af als pure nonsens. Volgens Nihoul zijn enkele details in de getuigenis aantoonbaar fout. Lamarque liet onder meer optekenen dat Nihoul in 1984 Gitanes rookte, daar waar Nihoul in La Dernière Heure aanvoert dat hij toen “alleen sigaren” rookte. Voorts benadrukt Nihoul dat hij al in 1982 scheidde van Bouty en er twee jaar later moeilijk nog sprake kon zijn van jaloezie. Anderzijds blijkt dat het erg in het echangisten-milieu actieve koppel tot een eind in de jaren negentig samen voor een “juridisch adviesbureau” werkte en tot 1996 nagenoeg samenwoonde in hetzelfde appartementsgebouw.

Nihoul ontkent niet dat hij Lamarque ooit kende, maar zegt dat hij hem sinds 1982 niet meer heeft gezien. Lamarque moet toen zeventien jaar zijn geweest.

De ontsnapte gangster Pascal Lamarque is dinsdag gearresteerd in Ronse. Daar was hij door dezelfde politiemannen vier dagen eerder ook al opgepakt nadat hij een auto had gestolen en daarmee tegen een huisgevel was geknald. Hij gaf zich toen echter uit voor een zekere ‘Eddy’, wat voor het parket van Oudenaarde volstond om hem weer te laten gaan.

Het moet een bewogen vrijdag zijn geweest voor Pascal Lamarque (35). Twee dagen nadat de in Doornik vastzittende gedetineerde tijdens een begeleid penitentiair verlof was weggelopen, nam hij die ochtend contact op met journalisten van het Franstalige weekblad Le Journal du Mardi. Op de televisie had men hem omschreven als een “gevaarlijke gangster”. Lamarque wou duidelijk maken dat hij dan misschien wel tientallen misdrijven – overvallen, drugs, aanrandingen van minderjarigen, enzovoort – op zijn naam had staan, maar dat hij nooit ofte nimmer een wapen had gebruikt. “Ik ben al vaker ontsnapt”, verklaarde Lamarque in het interview. “Wanneer politiemensen mij snapten, trokken ze altijd onmiddellijk hun wapen. Maar deze keer vrees ik echt voor een ongeval.”

Enkele dagen voor zijn ontsnapping, kwam Lamarque in de belangstelling door het boek De X-dossiers. Daarin wordt geciteerd uit een vertrouwelijk document van de Staatsveiligheid, die in maart 1997 ten behoeve van het parket in Neufchâteau de “mouvance Nihoul-Bouty” in kaart bracht. Lamarque was een van de negen namen die toenmalig administrateur-generaal van de Staatsveiligheid Bart Van Lijsebeth in verband bracht met een vzw die het veel besproken zakenduo in het begin van de jaren tachtig gebruikte om een circuit van mensenhandel met Afrika uit te bouwen.

Lamarque was in diezelfde periode de vaste pennenvriend van Christine Van Hees, het Brusselse meisje dat op 13 februari 1984 op gruwelijke wijze werd vermoord in een oude champignonkwekerij in Oudergem. Uit de teruggevonden brieven van Christine Van Hees blijkt dat zij met Lamarque een aantal geheimen deelde. Getuige X1 (Regina Louf) wees destijds tegenover het parket van Neufchâteau een groep mensen rond Michel Nihoul aan als daders van de moord. Het Brusselse parket achtte die piste ongeloofwaardig, maar had blijbaar geen weet van het rapport van de Staatsveiligheid.

Voor Lamarque in Brussel een ontmoeting had met Le Journal du Mardi, gebeurde er heel wat. Lamarque had zich verscholen in Ronse, waar hij nog een familielid had. Met de journalisten had hij echter afgesproken in Brussel. Om daar tijdig te geraken, kroop hij achter het stuur van de auto van een krantenbesteller. Die merkte dat en tierde de hele straat bij elkaar. In het tumult dat daarop ontstond, knalde Lamarque tegen een huisgevel aan, om even later te worden ingerekend door de gemeentepolitie van Ronse. Zij brachten hem voor een onderzoeksrechter in Oudenaarde.

Lamarque had geen enkel identiteitsbewijs op zak. “Ik heet Eddy”, vertelde hij. Het verhaal dat hij over zichzelf ophing, was geënt op dat van een oude kennis en klonk blijkbaar geloofwaardig. De Eddy van wie sprake bleek een blanco strafregister te hebben. Na een kort verhoor en zijn plechtige belofte dat hij alle schade keurig zou vergoeden, mocht Lamarque tot zijn eigen verbazing beschikken. Hij slaagde er zelfs nog in om op tijd in Brussel aan te komen voor het interview.

De Oudenaardse procureur des konings De Jonge sprak woensdag van “een uiterst vervelende zaak”. Pas tijdens het weekend kwam men er in Oudenaarde achter dat de vrijdagse arrestant in werkelijkheid een van de meeste gezochte personen in België was. In tegenstelling tot bij de meeste ontsnapte gedetineerden, was van Lamarque geen foto verspreid onder de politiediensten. Volgens het parket in Oudenaarde is dat de voornaamste oorzaak van de flater. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk waarom het parket in Doornik besliste een uitzondering te maken voor Pascal Lamarque.

Woensdag dook Lamarque opnieuw op in Ronse, waar hij niet echt een geheim leven scheen te leiden. Hij werd eerst opgemerkt in een café, waar hij aan de toog zat op te scheppen over zijn dubbele stunt. Wat later stond hij zich in een boekhandel te verdiepen in de lectuur van zijn eigen interview en een voorpublicatie uit De X-dossiers in Le Journal du Mardi. Bij het verlaten van de winkel werd hij gearresteerd. Door dezelfde politiemensen die hem vijf dagen eerder al eens hadden opgepakt. Zij hadden zijn gezicht inmiddels in hun geheugens gegrift.

Lamarque werd opnieuw overgebracht naar de gevangenis van Doornik. Daar kan men zich enkel verbazen over zijn capriolen. Sinds april van dit jaar kwam Lamarque in aanmerking voor vervroegde vrijlating. Nu hangt hem een nieuwe – zoveelste – veroordeling boven het hoofd. Het gevolg is dat hij waarschijnlijk tot in 2002 onafgebroken in de gevangenis zal blijven zitten. Lamarque zegt dat hij vluchtte uit ongeduld over het uitblijven van penitentiaire verloven.

Het onderzoek naar de moord op Christine Van Hees zit overigens al geruime tijd in het slop, en dreigde enkele weken geleden voor de tweede keer zonder gevolg te worden afgesloten. De Brusselse onderzoeksrechter Damien Vandermeersch kondigt nu aan een een aantal nieuwe onderzoeksdaden te laten verrichten in wat altijd “de X1-piste” werd genoemd. In feite gaat het om een reeks merkwaardige dwarsverbindingen tussen de mensen die het 16-jarige meisje in de laatste maanden van haar leven ontmoette en enkele figuren uit de entourage van Michel Nihoul. Pascal Lamarque is slechts een van hen.

Bron » De Morgen

Twee journalisten van Journal du Mardi hebben tijdens het weekend de voortvluchtige gedetineerde Pascal Lamarque ontmoet. Vandaag publiceert het weekblad een interview.

Lamarque was vanaf eind 1983 de vaste pennenvriend van het op 13 februari 1984 vermoorde Brusselse meisje Christine Van Hees. In een rapport van de staatsveiligheid werd Lamarque in 1997, in de nasleep van de zaak-Dutroux, aangewezen als een van de negen voornaamste protagonisten van de ‘mouvance Nihoul-Bouty’. Het Brusselse parket voerde in diezelfde periode, na de getuigenissen van getuige X1 (Regina Louf) onderzoek rond de vermeende betrokkenheid van Nihoul en co. bij de moord. Het merkte het rapport van de staatsveiligheid echter nooit op.

Vrijdag verklaarde een Brusselse substituut in de krant Le Soir dat er “geen verband bestaat tussen Pascal Lamarque en de entourage van Nihoul”. Die reactie, zo blijkt nu, berust op een schrijnend gebrek aan kennis van het dossier. In de zaak-Van Hees duikt nog een tweede persoon op met de familienaam Lamarque. Hij is ook een oude kennis van Nihoul. Het gaat om een vroegere portier van het café The Dolo die ooit nog hielp seksfuiven te organiseren in het kasteel van Faulx-les-Tombes. Hij was het die het parket destijds tipte over het feit dat Van Hees zou zijn vermoord door enkele punks. Ondanks tien jaar onderzoek, onder meer naar vermoede maar onbestaande satanische sekten, leverde dat spoor niets op, behalve een gerechtelijk precedent waarbij de Belgische staat in de zaak van een jonge punk door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens werd veroordeeld wegens het misbruik van de wet op de voorhechtenis.

Het parket ging er blijkbaar vanuit dat de staatsveiligheid de twee Lamarquen foutief met elkaar in verband had gebracht, maar dat is helemaal niet zo. Het gaat tweemaal om figuren uit de duistere entourage van Nihoul.

In Le Journal du Mardi spreekt Lamarque zelf het Brusselse parket tegen. Hij zegt Nihoul in het begin van de jaren tachtig “drie à vier keer te hebben ontmoet”, nadat hij was weggelopen uit een jeugdinstelling in Kasteelbrakel. Nihoul hielp hem aan een advocaat, zijn toenmalige levensgezellin Annie Bouty. Zij bezorgde Lamarque in 1982 een voogd, Claude C. Zijn naam komt eveneens voor in het rapport van de staatsveiligheid. Lamarque onderstreept wel dat hij Van Hees nooit voorstelde aan Nihoul.

Lamarque legt in het interview uit dat hij ontsnapte omdat hij zich in de gevangenis van Doornik gediscrimineerd voelde. “Ik kreeg maar één keer een dag verlof, anderen die in dezelfde situatie verkeren meermaals.” Lamarque is ook misnoegd omdat het Doornikse parket hem vorige week omschreef als “een gevaar”. Eén van zijn bedoelingen met het interview was duidelijk te maken dat hij niet gewapend is en dat hij zich niet zou verzetten als de politie hem zou arresteren.

Hoofdredacteur Michel Bouffioux van Le Journal du Mardi zei gisteren dat hij besloot het interview te publiceren om bij een eventuele arrestatie “een drama te vermijden”.

Bron » De Morgen

Het parket in Doornik heeft nog steeds geen spoor van Pascal Lamarque. De 34-jarige man slaagde er woensdag in te ontsnappen uit de gevangenis van Doornik. Een reconstructie van hoe dat gebeurde, doet het ministerie van Justitie vermoeden dat de aanleiding vooral verband houdt met zijn onvrede over het uitblijven van beloofde penitentiaire verloven.

Lamarque heeft een imposant strafregister, onder meer vanwege diefstallen met geweld en aanranding van een kind. Zijn naam duikt ook op in een van 24 maart 1997 daterend rapport van de staatsveiligheid over “de mouvance Bouty-Nihoul”. Daaruit blijkt dat Lamarque daar al sinds 1984 deel van uitmaakt. In die periode was Lamarque de vaste pennenvriend van Christine Van Hees (16). Dit meisje werd op 13 februari 1984 vermoord in een oude kampernoeliekwekerij in Brussel. Hoewel er na de verklaringen van getuige X1 (Regina Louf) in Neufchâteau meer dan een jaar lang is gespeurd naar de vermeende betrokkenheid van Nihoul en co. bij de moord, werd Lamarque totaal vergeten.

Toen het Brusselse parket in april 1998 het einde van het X1-onderzoek aankondigde, was Lamarque niet eens verhoord. Lamarque kan de moord niet hebben gepleegd. Hij zat in februari 1984 achter de tralies. Hij is mogelijk wel een van de beste geïnformeerde mensen omtrent het leven dat Christine Van Hees op het laatst leidde. Voor hem staat het vast dat de tiener effectief in contact is gekomen met Nihoul en enkele van zijn toenmalige vrienden.

Het is niet zo zeker of het recente openbaren van het rapport van de staatsveiligheid, in het boek De X-dossiers, de aanleiding kan zijn geweest voor de ontsnapping. Lamarque zit al vijf jaar onafgebroken in de cel. Hij werd op 24 mei 1994 voor een zoveelste keer veroordeeld en komt in theorie pas vrij op 10 augustus 2002. Sinds 8 april van dit jaar kwam hij echter in aanmerking voor een voorwaardelijke vrijlating.

Op 19 juni mocht Lamarque als ’test’ onder begeleiding van zijn moeder, zijn schoonvader en een vriend een uitstapje maken. Het gezelschap trok naar een pretpark, het werd een vrolijk weekeinde en op zondagavond bood Lamarque zich weer aan in de gevangenis. In de maanden die volgden, kreeg hij te horen dat de zaken gunstig evolueerden, maar van een vrijlating bleek dan toch geen sprake. Ook niet na een interventie van een oude kennis van Michel Nihoul bij een Brussels PRL-politicus.

Vorige woensdag kreeg Lamarque voor de tweede keer toestemming om de gevangenis te verlaten, dit keer om zijn moeder te bezoeken. Hij werd begeleid door een maatschappelijk werkster. Toen die in een winkelcentrum even naar het toilet ging, nam Lamarque de benen. Volgens zijn moeder was hij “het wachten beu”. In de gevangenis van Doornik wordt anderzijds niet begrepen waarom Lamarque zelf zijn kansen op een vrijlating verknalde.

In Het Laatste Nieuws kondigde de advocaat van Michel Nihoul, Frédéric Clément de Cléty, zaterdag aan dat hij de Belgische staat gaat dagvaarden wegens de volgens hem te trage behandeling van diens verzoek tot voorwaardelijke invrijheidstelling. De ex-zakenman wordt in Neufchâteau nog steeds beticht van medeplichtigheid aan de ontvoeringen van Laetitia Delhez, Julie Lejeune en Mélissa Russo. In de zaak-Dutroux werd zijn aanhoudingsmandaat echter al in januari 1997 door de KI in Luik opgeheven. Die oordeelde dat het parket in Neufchâteau te weinig bewijzen kon aanbrengen voor zijn schuld.

Nihoul zit nu nog een straf uit van vier jaar wegens oplichting. Op 22 april van dit jaar gaf het gevangenispersoneel in Sint-Gillis een positief advies voor zijn vervroegde vrijlating. De commissie die zich bij het ministerie van Justitie over de voorwaardelijke vrijlatingen buigt, had zich volgens de advocaat eind augustus al moeten uitspreken over het dossier, maar dat zou nog steeds niet gebeurd zijn. Clément de Cléty zegt nu een dwangsom te eisen van 50.000 frank per dag die nu nog verstrijkt.

Bron » De Morgen