Lionel Ruth, ex-chef d’enquête dans le dossier des “Tueurs du Brabant” et son épouse infirmière ont comparu lundi devant le tribunal correctionnel de Charleroi dans une affaire de faux et escroqueries liées à des prescriptions médicales. Le commissaire devait également s’expliquer sur une arme relative aux Tueries retrouvée dans ses bureaux alors qu’elle aurait dû être restituée à son propriétaire.

En 2008, le Grand Hôpital de Charleroi (GHDC) se constituait partie civile contre Françoise C., une infirmière qui effectuait des prestations comme salariée et comme indépendante, via sa société de soins à domicile. Un patient s’était plaint d’avoir été avisé par l’INAMI de prestations dont il n’avait pas fait l’objet. L’enquête menée par l’INAMI a révélé que Françoise C. était la recordwoman de Belgique en matière de soins de plaies pour les années 2006 et 2007, période durant laquelle elle était pourtant en burn-out.

Selon le parquet, elle aurait effectué 4.857 prestations de ce type sur une année, en plus des soins classiques. L’enquête menée par l’INAMI a permis de constater que 366 prescriptions médicales n’avaient pas été réellement signées par les médecins qui auraient approuvé les soins prodigués par la prévenue. Or, celle-ci a rentré des attestations auprès des mutuelles pour toucher les tiers-payants.

“Trois griefs ont été retenus : 617 prestations n’ont pas été réellement prestées, 1.511 sont considérées comme des erreurs administratives avec surévaluation et 5.687 prestations n’ont pas été prescrites par un médecin”, constate le parquet qui précise que bon nombre de patients étaient des proches ou des voisins du couple et que certains soins prétendument réalisés étaient contre-indiqués et n’auraient jamais été prescrits par un médecin. Au total, le préjudice s’élève à 38.000 euros, déjà remboursés par Françoise C..

Lionel Ruth, lui, se voyait reprocher le fait d’avoir paraphé certaines attestations. Le commissaire explique qu’il était actionnaire de la sprl de son épouse et qu’il a agi en toute bonne foi, pour l’aider dans son travail administratif lorsqu’elle était en burn-out.

Défendue par Me Namurois, l’infirmière a sollicité l’acquittement expliquant qu’elle préparait effectivement les prescriptions médicales pour les médecins et qu’elle les plaçait dans un signataire, pour les récupérer une fois signées. “Il se peut que des remplaçants, des stagiaires ou même des secrétaires aient signé ces documents”, a plaidé l’avocat.

Lors des perquisitions menées dans ce dossier, une arme relative à l’enquête sur les Tueries du Brabant avait été retrouvée dans une armoire de la Cellule de Jumet. Saisie en 1986, elle avait été rendue à sa propriétaire en 1991 mais cette dernière n’avait pas voulu la récupérer. Or, aucun document de sortie n’a été rédigé à l’époque.

En 2008, la propriétaire a dû se régulariser auprès du Gouverneur et a demandé une attestation à M. Ruth qui l’a rédigée, inscrivant que l’arme était saisie alors qu’elle ne l’était pas. Sur ce point, le parquet n’a pas insisté, le commissaire n’ayant aucun intérêt à faire un faux. Ce dernier a d’ailleurs plaidé la bonne foi. Jugement le 3 novembre.

Bron » 7 Sur 7

Opnieuw is een speurder van het onderzoek van de Cel Brabant-Wallon gehaald. “Een administratieve maatregel”, klinkt het. Bronnen binnen de cel, die de misdaden van de Bende van Nijvel onderzoekt, zeggen dat het vertrouwen weg was. In februari raakte de cel al een onderzoeksleider kwijt.

Met zes zijn ze nu nog, de Cel Brabant-Wallon. Die voert al 25 jaar onderzoek naar de golf van overvallen waarmee de Bende van Nijvel tussen september 1982 en november 1985 liefst 28 dodelijke slachtoffers maakte.

Enkele dagen geleden werd een van hun ervaren speurders, met al 15 jaar dienst bij de Cel, van het onderzoek gehaald én overgeplaatst naar de politie van Dinant. Officiële reden: een administratieve maatregel. “Maar het vertrouwen was zoek”, bevestigde gisteren een van de overgebleven leden. Of er een gerechtelijk onderzoek loopt tegen de weggestuurde speurder? “Neen, deze keer niet.”

Dat is namelijk wel het geval voor Lionel Ruth. De onderzoeksleider werd begin februari, na 25 jaar bij de Cel, geschorst omdat het gerecht van Bergen hem in verdenking stelde van oplichting. Directe aanleiding was dat in zijn bureau een wapen lag dat toebehoorde aan de ex-vriendin van Jean-Bultot. In de jaren ’80 was Bultot adjunct-directeur in de gevangenis van Sint-Gillis en hij werd ooit ook genoemd in het onderzoek naar de Bende van Nijvel.

In 1991 werd nochtans al een pv opgemaakt waarin gesteld werd dat het wapen aan de rechtmatige eigenaar was teruggegeven. Ruth verklaarde dat de vrouw het wapen niet meer wilde en dat hij slordig was door geen pv te maken en het wapen in zijn kast te houden.

De speurders vonden in Ruths bureau alleszins nog twee andere wapens die in de jaren ’90 in beslag werden genomen en waarover hij ‘uit slordigheid’ geen pv maakte. Het parket van Bergen beklemtoonde dat die twee wapens niets te maken hadden met de misdaden die aan de Bende worden toegeschreven. “Er is op dit moment niets wat erop kan wijzen dat mijnheer Ruth het onderzoek naar de Bende bewust schade zou hebben toegebracht”, zei Christian De Valkeneer, de procureur van Charleroi, toen.

De commissaris kwam volgens het gerecht vooral in de problemen omdat hij met zijn vrouw, een verpleegster, het Riziv zou hebben opgelicht door valse ziektebriefjes te verkopen voor een bedrag van rond de 50.000 euro.

Voorlopig zijn de geschorste en weggestuurde speurders nog niet vervangen. Toch ontkennen de overgebleven leden dat de Cel op sterven na dood is. “Heel binnenkort komt er zowel op de Vlaamse als de Waalse televisie een nieuw opsporingsbericht over de tweede golf van overvallen. We zoeken nog altijd getuigen. Want iemand moet iets gezien hebben waardoor we de zaak alsnog kunnen oplossen.”

Bron » De Morgen

Lionel Ruth, de geschorste onderzoeksleider in het dossier over de misdaden van de Bende van Nijvel, wordt verdacht van oplichting en schriftvervalsing. Ruth werd begin deze maand van het onderzoek gehaald en geschorst. De directe aanleiding was dat in zijn bureau een wapen lag dat toebehoorde aan de ex-vriendin van Jean Bultot, die in de jaren tachtig adjunct-directeur was in de gevangenis van Sint-Gillis.

Volgens de procureur van Charleroi, Christian De Valkenaar, werd in 1991 nochtans een pv opgemaakt waarin gesteld werd dat het wapen aan de rechtmatige eigenaar was teruggegeven. “Ruth zegt dat de vrouw het wapen niet meer wilde en dat hijzelf slordig was door geen pv te maken en het wapen in zijn kast te houden”, luidt het in De Standaard.

De speurders vonden in Ruths bureau nog twee andere wapens die in de jaren negentig in beslag werden genomen maar waarover hij geen pv maakte. “De wapens hebben niets te maken met de misdaden die aan de Bende worden toegeschreven”, aldus De Valkeneer.

Volgens het parket van Charleroi zijn de zwaarste beschuldigingen tegen Ruth van privé-aard. Zo werkte zijn echtgenote als verpleegster in een ziekenhuis in Charleroi en zou zij de voorbije twee tot drie jaar met de hulp van haar echtgenoot het Riziv hebben opgelicht door valse ziektebriefjes te verkopen voor een bedrag van rond de 50.000 euro. “Voor die feiten is Ruth in verdenking gesteld wegens schriftvervalsing en oplichting”, aldus De Valkeneer.

Bron » De Morgen

Lionel Ruth, één van twee onderzoeksleiders in het dossier van de misdaden van de Bende van Nijvel, is van de zaak afgehaald. Er loopt een gerechtelijk onderzoek tegen hem. Het grootste raadsel uit de criminele geschiedenis van ons land – de Bende van Nijvel – staat verder af van een oplossing dan ooit tevoren. Lionel Ruth, een speurder die al heel veel jaren met het dossier was belast, is uit het onderzoek verwijderd. De directe aanleiding is dat in zijn bureau een wapen lag dat heeft toebehoord aan Jean Bultot, een van de figuren die in het Bende-dossier is genoemd.

Al 25 jaar buigt commissaris Lionel Ruth zich uitsluitend over de golf van overvallen waarmee de Bende van Nijvel tussen september 1982 en november 1985 liefst 28 dodelijke slachtoffers maakte. Zijn Vlaamse tegenhanger in de Cel Waals Brabant is Eddy Vos, die net als Ruth beschouwd wordt als het levende geheugen van het Bendedossier. Vos spitte de voorbije jaren de denkpiste uit dat de Bende de politieke destabilisering van ons land nastreefde. Ruth ploos uit of de Bende uit winstbejag op een bloeddorstige manier klanten van warenhuizen doodschoot.

In dat banditisme-onderzoek vielen bekende namen uit het toenmalige gangstermilieu. Zoals die van Patrick Haemers en zijn bende. Maar diens betrokkenheid is nooit aangetoond. In een lade van het bureau van Ruth is nu een zwaar pistool teruggevonden dat eigendom zou zijn van Jean Bultot. Hij was begin de jaren ’80 adjunct-directeur van de gevangenis van Sint-Gillis. Zijn rechtse sympathieën en zijn liefde voor wapens en schietclubs maakten hem in de ogen van de speurders verdacht.

Ze zagen in hem een potentiële spilfiguur van een organisatie die het Belgische staatsapparaat een draai naar rechts wou geven door met een vlaag van gewelddadige overvallen een klimaat van terreur te creëren. Jean Bultot heeft zijn betrokkenheid altijd ontkend en er is ook nooit enig bewijs tegen hem gevonden. Maar zijn flamboyante levenswandel en onder meer zijn deelname aan seksfuiven in confituurbaden in clubs die door het gerecht in de gaten werden gehouden, blijven hem achtervolgen.

Dat Ruth het wapen van een mogelijke verdachte in zijn eigen bureau bewaarde, in plaats van dat bij de griffie in te dienen, is een grove blunder. De procureur-generaal van Bergen Claude Michaux, benadrukte wel dat het wapen in kwestie nooit gebruikt is bij één van de overvallen die aan de Bende wordt toegeschreven. Het onderzoek reikt echter verder. De onderzoekers vermoeden dat Ruth al heel lang een scheve schaats rijdt, met alle gevolgen van dien voor het Bende-onderzoek.

De levenswandel van de commissaris wordt eveneens onder de loep genomen. Ruth zou een rijkelijk leven leiden. Hij zou ook veel te dicht staan bij het gangstermilieu dat hij geacht wordt te onderzoeken. Zijn echtgenote recent ontslagen in het ziekenhuis Charleroi waar ze werkte. Ze zou betrokken zijn bij een fraude met ziektebriefjes die het Riziv tienduizenden euro kostte. Er wordt nu onderzocht of ook Ruth van die fraude profiteerde en of hij er zijn levenswandel mee financierde.

Bron » De Standaard

Hoera, hij is verrezen! Dacht u dat ook toen u van de week plots Hugo Coveliers zag verschijnen in TerZake? Met heimwee dacht ik terug aan de tijd dat Coveliers niet weg te branden was uit onze nieuwsbulletins. Voor ons, journalisten op zoek naar straffe quotes en verhalen, was de man met het typische baardje een geschenk uit de nieuwshemel. In 2004 was hij voor de VLD dé man om Antwerpen uit de Visa-crisis te halen, burgemeester moest hij daar worden, maar amper één jaar later werd hij door zijn eigenste VLD uitgespuwd. Hij richtte de politieke beweging VLOTT op (ik bespaar u de onnozele betekenis van het letterwoord, maar het kwam er op neer dat hij wél wou samenwerken met het Vlaams Belang) en verdween uit het nieuws.

Tot vorige woensdag. Plots zat hij weer in de studio. Hij zag er goed uit! Lieven Vertraete ondervroeg hem over één van de nieuwsverhalen van de dag, namelijk het feit dat een topspeurder in het onderzoek naar de Bende van Nijvel was geschorst omdat hij een in het kader van het onderzoek in beslag genomen wapen had scheefgeslagen. Eerst zagen we een filmke waarin meester Peter Callebaut, die sinds jaar en dag de belangen van de slachtoffers van de bende behartigt, zei dat de situatie nu wel helemaal hopeloos was. Hij zei net niet : in wat voor apenland leven wij hier, maar je kon het hem horen denken. En toen was het dus de beurt aan Hugo Coveliers.

Nu kan je van Coveliers veel beweren, bijvoorbeeld dat hij een intellectuele lapzwans is, maar als het over de Bende van Nijvel gaat heeft de Antwerpse politicus-advocaat wel degelijk recht van spreken. Coveliers was de secretaris van de fameuze ‘Bendecommissie’, die enkele jaren na de moordende overvallen onderzocht hoe banditisme en terrorisme in ons land worden bestreden. Bovendien was hij verslaggever van de onderzoekscommissie ‘Georganiseerde Misdaad’. Geef toe, dat zijn referenties.

Hugo Coveliers constateerde in de studio dat 25 jaar bende-onderzoek niets had opgeleverd. Tot nu toe zijn alleen enkele journalisten, misdaad-auteurs en complotbedenkers daar beter van geworden. De angst die het land in het midden van de jaren ’80 verlamde is weggeëbd, om de drie jaar maakte één of andere onderzoeker ons wijs dat een ontknoping nabij was, maar een oplossing van het criminele raadsel kwam nooit écht in zicht. Vijfentwintig jaar, een kwart-eeuw van onderzoeken, twijfelen en speculeren. Over vijf jaar ‘verjaren’ de moordaanslagen, met andere woorden na 2015 kunnen de daders niet meer worden vervolgd (als ze al gevonden zouden worden).

“Dat ze stoppen met het onderzoek”, zei Coveliers. “Dit heeft geen enkele zin meer. Laat ons hopen dat één van de daders op zijn sterfbed besluit dat hij de waarheid niet mee in zijn graf wil nemen.” En verder beweerde Coveliers dat informele contacten ons misschien verder kunnen helpen. Zo had Paul Vanden Boeynants, wiens naam in de bendecomplottheorieën veel werd genoemd, Hugo eens aangesproken, tijdens een golftornooi in Knokke. “Hugo we moeten nog eens klappen”, had VDB gezegd, maar het was er niet van gekomen, en VDB was gestorven, nu ook al negen jaar geleden.

We vernamen dat er nog acht onderzoekers voltijds met het onderzoek naar de Bende bezig zijn. Kunt u zich dat voorstellen? Wat doen die mannen ganse dagen; je kunt toch niet blijven sporen onderzoeken of er nieuwe bedenken? Acht voltijdse speurders! Laat ons die in godsnaam voor nuttiger onderzoeken gebruiken. Ja toch? Het moest er ooit eens van komen : voor één keer vind ik dat Hugo Coveliers helemaal gelijk heeft.

Met het einde van het Bendeonderzoek in zicht wordt een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan het boek der mysteriën van onze vaderlandse geschiedenis. Elk land heeft zijn eigen mysteriën. De moorden op Kennedy, op Pim Fortuyn, en bij ons Julien Lahaut en de bende van Nijvel. Het soort nieuwsfeiten waarvan een mens zich nog precies herinnert waar hij/zij was toen het verhaal begon. Toen de Bende op een avond haar moordende raid hield op de Delhaize in Aalst, was ik net twintig geworden.Ik zat aan de toog van Jeugdhuis Beukenhof, in Eeklo. Ik weet nog precies waar. Want de herinnering aan het gevoel van ontzetting, van absolute verbijstering toen we vernamen wat er was gebeurd, dat verdwijnt nooit. Daar staat geen verjaringstermijn op.

Bron » VRT Nieuws