De moord op Christine Van Hees in Oudergem is al veertig jaar onopgelost, podcast zoekt nieuwe getuigenissen

Geplaatst op door

Een podcast en Facebookgroep zoeken naar nieuwe getuigenissen in verband met de moord op Christine Van Hees (16). Ze werd op 13 februari 1984 mishandeld en vermoord teruggevonden in een oude champignonkwekerij in Oudergem. 40 jaar na de feiten is van de dader nog altijd geen spoor, de zaak is al verjaard.

De moord op Christine Van Hees is een van de meest beruchte cold cases uit ons land. Het tienermeisje uit de Arsenaalwijk in Etterbeek ging in de vroege jaren tachtig naar school in Anderlecht, schaatste bij Poseidon in Sint-Lambrechts-Woluwe en hield volgens haar vriendinnen van sport en muziek.

“Ze luisterde graag naar de Franse charmezanger Michel Delpech en natuurlijk naar U2, zoals iedereen in die tijd”, vertelt Nathalie Giernaert, een van haar jeugdvriendinnen. “Ze was heel open. We waren heel onze lagere school klasgenootjes, buurmeisjes en kind aan huis bij elkaar. Haar ouders waren strenger dan de mijne, maar ze had een goede familie.”

Christine zou niet ouder dan zestien jaar worden. Exact veertig jaar geleden, op 13 februari 1984, werd haar lichaam verkoold teruggevonden in de kelder van een oude champignonkwekerij in Oudergem. Die stond al jaren leeg en deed dienst als kraakpand. Christine was naakt, lag op haar buik en had ijzerdraad rond haar handen, benen en nek, bleek uit het toenmalige onderzoek. Het autopsieverslag sprak over veelvuldige mishandeling en sporen van wurging, alvorens ze werd verbrand.

Haar ouders moesten haar uiteindelijk identificeren aan de hand van juwelen die in het gebouw waren gevonden, want het lichaam kregen ze niet te zien. “Ze hadden mij ervoor nog gebeld om te vragen of ik wist waar ze was”, weet Gieraert nog. “Een dag later toonde haar kleine broer me de krant, hij herkende de juwelen.”

Punkers

Hoe Christine die bewuste maandagavond in het kraakpand in de Krijgskundestraat terechtkwam, en wie haar om het leven bracht, hebben de speurders nooit kunnen achterhalen. Ze was de avond ervoor voor het laatst gezien in Anderlecht, op weg naar metrohalte Sint-Guido, en kwam die maandag niet naar school.

10 jaar geleden verjaarde de zaak en stopte alle onderzoek. “Ik geloof in elk geval niet dat ze ooit op eigen houtje zou binnenwandelen in dat pand”, zegt haar jeugdvriendin Giernaert. “Het was februari, koud en donker. We waren twee weken eerder nog samen uit geweest in een café vlakbij en ze had me toen nog gevraagd om samen naar huis te wandelen. Ik heb me later afgevraagd of ze toen misschien al bang was van iemand, maar die indruk had ik niet.”

“Iedereen kende de reputatie van die kwekerij”, herinnert Didier Gosuin zich, nu 71. De oud-burgemeester van Oudergem was er in de jaren tachtig schepen van Stedenbouw. “Op dat moment had de VUB een uitbatingscontract voor een hele zone rond de campus, maar veel gebouwen stonden gewoon te verloederen. De buurt had een slechte naam, met krakers en allerhande sociale problemen.”

De zaak heeft volgens hem een impact gehad op de wijk. “Het uitbatingscontract met de VUB werd voor twee van de drie zones rond de campus opgeheven en wij hebben als gemeente verschillende gebouwen vernieuwd of tot sociale woningen verbouwd. De moord heeft die vernieuwing in stroomversnelling gebracht.”

In de oude kwekerij kwamen destijds geregeld punkers samen om jointjes te roken. Een van hen, Serge C., bleef drie jaar lang aangehouden als verdachte, maar werd in 1987 uiteindelijk vrijgelaten bij gebrek aan bewijs.

“Ik ben ervan overtuigd dat ze zelf helemaal geen drugs gebruikte”, zegt Giernaert, die wel erkent dat ze niet meer zo close was met Van Hees op het moment van haar overlijden. In later politieonderzoek vertelden andere vriendinnen de speurders dat Christine Van Hees een dubbelleven leidde. Ze had eens gesproken over een groep volwassenen waarmee ze optrok en zou ook eerder hebben gespijbeld.

Complottheorieën

Doorheen de jaren doken allerhande nieuwe sporen op, van een wagen die de dagen voor haar dood door de wijk patrouilleerde tot een rockband en zelfs linken met Marc Dutroux – die destijds weleens naar haar schaatsbaan zou zijn afgezakt – en zijn kompaan zakenman Michel Nihoul, die vlakbij een radiostation had. Al die pistes bleken nooit hard te maken. Op online fora circuleren dan weer theorieën die Van Hees’ dood linken aan de Roze Balletten – vermeende seksfuiven van hooggeplaatste figuren in die periode – en de Bende van Nijvel.

“We merken wel vaker dat Belgische zaken een soort mystiek naar boven brengen. Mensen lijken de complottheorieën vlot aan elkaar te linken”, zegt Laura Scheerlinck van de true crime-podcast De volksjury. Hun eerste aflevering, intussen zeven jaar geleden, ging al over de dood van Christine Van Hees. “Maar eerlijk gezegd was ons onderzoek toen nog niet zo grondig. We spelen met het idee om het ooit opnieuw te doen, want zulke zaken spreken tot de verbeelding. Voor nineties kids zijn ze niet zo bekend, terwijl oudere luisteraars al snel laten weten waar ze waren toen ze het nieuws hoorden.”

De Amerikaanse podcastmaker Matt Graves, die in Oudergem woont, maakte zonet voor RTBF een reconstructie van Van Hees’ dood in acht afleveringen. Hij sprak daarvoor met speurders en oude en nieuwe getuigen. “Ik denk dat ze mogelijk een geheime relatie had met een persoon die ouder was dan zij, en dat die persoon deel uitmaakte van een groep met gevaarlijke bedoelingen”, zegt hij. “We vermoeden dat er sprake was van groepsseks en dat zij in die activiteiten werd gelokt. Als zij uit die groep wilde raken, wist ze iets dat de andere leden in gevaar kon brengen. Daarom moest ze boeten”, zegt Graves. “Alleen, we weten dat niet zeker.”

Graves doet in zijn podcast een oproep naar nieuwe getuigenissen, die worden verzameld via een Facebookgroep. “Sinds onze afleveringen online staan, zijn er al tientallen leden bij gekomen. Ik geloof echt dat deze zaak opgelost kan worden.” In Oudergem zelf twijfelt men daaraan. “Verschillende voormalige verdachten zijn al overleden”, zegt Nathalie Giernaert. “En veel van de speurders ook”, zegt oud-burgemeester Gosuin.

Bron » VRT Nieuws

Paleis der Natie | De zaak-baron de B.

Geplaatst op door

De Staatsveiligheid voedde journalisten met een rapport over baron Benoît de Bonvoisin als de spin in een extreemrechts web. Hij werd zelfs gelinkt aan de Bende van Nijvel. Na ruim veertig jaar zet het Luikse hof van beroep een punt achter die tragische farce.

De Kamercommissie Justitie beraadt zich over de mogelijke ‘onverjaarbaarheid’ van misdaden zoals die van de Bende van Nijvel. Daar valt wat voor te zeggen. Het zal de nabestaanden van de 28 dodelijke slachtoffers alvast het gevoel geven dat de schuldigen nooit vrijuit zullen gaan.

Gewezen speurders pleiten dan weer voor de verjaring, waarna het dossier kan worden voorgelegd aan een wetenschappelijke commissie. Dat gebeurde met het onderzoek naar de moord op de eerste Congolese premier Patrice Lumumba. Als het Bende-dossier nooit verjaart, dreigt het in de kelders van het Brusselse justitiepaleis te vermolmen. Als het wel verjaart, blijft de mogelijkheid bestaan dat getuigen of zelfs daders alsnog als spijtoptant naar voren komen, al is die kans gering. Bovendien vrezen de onderzoekers dat de onverjaarbaarheid de complottheorieën zal blijven aanwakkeren.

Veel van die samenzweringstheorieën werden intussen onderuitgehaald. De Roze Balletten bleken pure fictie. De betrokkenheid van stay-behindnetwerken – zoals het Italiaanse Gladio, die dateerden uit de Koude Oorlog en die bij een Sovjetbezetting de gewapende weerstand moesten organiseren – bleek ook nergens op gebaseerd. Net zomin als de poging tot staatsgreep voorbereid door de toenmalige rijkswacht. De strategie van de spanning, waarbij een terreursfeer de bevolking moest opwarmen voor een gespierd regime, paste daarin.

Nog voor van de Bende van Nijvel sprake was, voedde de Staatsveiligheid enkele journalisten met een rapport over baron Benoît de Bonvoisin als de spin in een groot extreemrechts web. Mettertijd werd de zwarte baron gelinkt aan affaires allerhande, zelfs aan de Bende van Nijvel. Magistraten en onderzoekers kwamen dat met grote stelligheid onderschrijven voor de parlementaire Bende-commissies, die zich (zonder veel succes) over het Bende-onderzoek bogen. Al lieten sommige getuigen naderhand hun beweringen schrappen uit de officiële verslagen.

Vakkundig gelekt

Na ruim veertig jaar, op 14 november 2023, stelde het hof van beroep in Luik een einde aan die tragische farce, maar wel in alle stilte. De media, die in het verleden de baron met alle mogelijke zonden hadden beladen, bleven ineens discreet over het opmerkelijke arrest van het Luikse hof van beroep. Dat stelt zonder meer dat de Belgische staat zich bij monde van de minister van Justitie moet excuseren omdat hij de reputatie en de eer van de Bonvoisin heeft aangetast.

Die schade werd aangericht door het rapport van de Staatsveiligheid gedateerd op 5 mei 1981. Het werd opgesteld op vraag van minister van Justitie Philippe Moureaux (PS). Hij maakte het over aan de senaatscommissie geleid door de Antwerpse socialist Jos Wijninckx, die de toepassing onderzocht van de wet op de privémilities en de werking van bevoegde overheidsinstanties zoals de rijkswacht.

Het rapport van Moureaux bevatte beweringen over de Bonvoisin en diens associatie met extreemrechts die nooit werden gestaafd. De inhoud werd vakkundig gelekt in de krant De Morgen, die er op 19 mei 1981 mee uitpakte. Moureaux zou later als minister-president van de Franse Gemeenschap de documentaire ‘L’orchestre noir’ subsidiëren waarin de Bonvoisin werd opgevoerd als extreemrechts sujet.

De luttele schadevergoeding, 15.000 euro, die het Luikse hof van beroep hem nu toekent, heeft de Bonvoisin nooit geïnteresseerd. Hij werd in 2008 getroffen door een paralyserende hersenbloeding. Het was hem en zijn familie, die zijn juridische strijd voortzette, te doen om de bevestiging door het gerecht dat het rapport van de Staatsveiligheid een groteske vervalsing was die met de hulp van journalisten werd verspreid, en om de excuses van de Belgische overheid voor de reputatieschade.

In het activiteitenverslag van 2009 al meldde het Vast Comité van Toezicht op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten, kortweg Comité I, heel voorzichtig dat het rapport van 1981 over de activiteiten van baron de Bonvoisin zonder enige nuance beweringen, veronderstellingen en conclusies formuleerde waarvan de betrouwbaarheid en de geloofwaardigheid niet waren bewezen. Volgens het Comité I betrof de kritiek niet de Dienst voor de Veiligheid van de Staat dan wel de parallelle dienst die eind 1980 werd gecreëerd door de toenmalige administrateur-directeur-generaal Albert Raes en die naderhand werd opgedoekt.

Voorzichtig geformuleerd

Veel duidelijker dan het verslag van het Comité I was de nota van politieman Rénier Van Camp, die in opdracht van het Comité I de zaak-de Bonvoisin had onderzocht. Van Camp getuigde dat zijn 400 bladzijden tellende verslag slechts gedeeltelijk in de conclusies van het Comité I werden opgenomen, en dat sommige magistraten Raes en co. een hand boven het hoofd hielden. De enquêteur stelde duidelijk: ‘In de talrijke onderzochte dossiers werd niet één stuk, niet één document gevonden dat toeliet te beweren dat Benoît de Bonvoisin deel uitmaakte van extreemrechts.’

Toen de ellende voor hem begon, fungeerde de Bonvoisin aan de zijde van toenmalig PSC-voorzitter Paul Vanden Boeynants als schatbewaarder van het Centre politique des indépendants et cadres chrétiens (CEPIC), zeg maar de rechtervleugel van de Franstalige christendemocraten.

Kennelijk was de Brusselse socialist Moureaux als kersvers minister van Justitie in de regering van Mark Eyskens gefixeerd op de aanzwellende aanhang van het CEPIC. Hij zag daarin een gevaarlijke rechtse ontsporing en vroeg als voogdijminister een rapport van de Staatsveiligheid over de Bonvoisin en diens vermeende aandeel in extreemrechtse publicaties en organisaties. Die verdenking was al opmerkelijk: de Bonvoisin is de kleinzoon van Alexandre Galopin, de gouverneur van de Generale Maatschappij van België die in 1944 werd vermoord door nazicollaborateurs van de Duits-Vlaamse Arbeidsgemeenschap (DeVlag) aangevoerd door Robert Verbelen.

De eerste versie van het rapport over de Bonvoisin was voorzichtig en met veel zou’s geformuleerd. Tot ongenoegen van Moureaux, die een stellige versie eiste. Hij kreeg die geleverd door Raes. Die had op zijn beurt een oude rekening openstaan met Vanden Boeynants. Als minister van Defensie riep die ooit de Staatsveiligheid op het appel omdat hij van de Franse inlichtingendiensten moest vernemen dat in Brussel huurlingen werden gerekruteerd voor Congo. Met de al te gewillige hulp van een aantal journalisten – Van Camp sprak in zijn nota over journalisten betaald door de Staatsveiligheid – kwam het gefabriceerde rapport op de Bonvoisin neer als een guillotine. Kortom: een leven verwoest door de staat.

Niet alleen de Belgische staat moet zich tegenover de intussen 84-jarige de Bonvoisin excuseren. Ook excuses van de Belgische media die hem veertig jaar lang verdacht maakten, zijn op hun plaats.

Bron » De Tijd | Rik Van Cauwelaert

Bende-onderzoek kan nooit meer verjaren dankzij nieuwe wet: “Enkel de waarheid kan rust brengen”

Geplaatst op door

In principe verjaart het dossier van de Bende Van Nijvel op 28 november 2025. Dat is 40 jaar na de laatste feiten in Aalst op 9 november 1985. De Kamercommissie Justitie heeft zich nu gebogen over een wetsontwerp waardoor het onderzoek niet hoeft te verjaren. Het doel is om het wetsontwerp nog voor de verkiezingen goed te keuren.

Het wetsontwerp wil de verjaringstermijn afschaffen voor moord of roofmoord als die het land ernstig schaden, de bevolking ernstige vrees aandoen of als doel hebben de staatsstructuren te ontwrichten. Het is aan de rechter om te beslissen of de zaak aan zo’n criterium voldoet. Aalsters Kamerlid Anja Vanrobaeys (Vooruit) wil dit wetsontwerp nog voor de verkiezingen goedkeuren in het parlement. “Het dossier van de Bende van Nijvel is de grootste schandvlek uit de justitiële geschiedenis. Gerechtigheid moet geschieden. Het verdriet en de onwetendheid waarmee de families van de slachtoffers moeten leven, verjaart nooit. Dus waarom zouden de gepleegde feiten dat wel kunnen”, zegt ze.

Litteken

Uit een parlementaire vraag van Vanrobaeys aan de minister van Justitie blijkt dat er opnieuw minder speurders op het Bende-onderzoek zitten. Hun aantal is afgebouwd naar zes speurders en twee magistraten. Ook het monitoringcomité dat het onderzoek opvolgt en desgevallend bijstuurt, komt niet meer samen, gelet op de weinige onderzoeksdaden die nog kunnen worden uitgevoerd.

“Enkel de waarheid kan rust brengen. Ik blijf ervoor ijveren dat er duidelijkheid komt over de trieste gebeurtenissen van 9 november 1985. Dit blijft een litteken voor Aalst. Het parket moet alles op alles blijven zetten om de daders te pakken én te straffen. Dat verdienen de slachtoffers en hun families, dat verdient de Aalstenaar”, zegt Vanrobaeys (Vooruit).

Bron » Het Laatste Nieuws

Flip Voets (74) overleden, de vader van de gerechtsjournalistiek in Vlaanderen

Geplaatst op door

Oud-journalist Flip Voets is overleden. Dat laat zijn familie weten aan onze redactie. Voets was ongetwijfeld een van de belangrijkste journalisten van de voorbije decennia. Hij lag aan de basis van de aandacht voor de gerechtelijke journalistiek bij de toenmalige BRT. Als voormalig topman van de Raad voor de Journalistiek maakte hij zich zorgen over de recente evoluties in het vak. Flip Voets had al een tijd kanker en overleed vandaag op 74-jarige leeftijd.

Jurist Flip Voets kwam eind jaren 70 bij de radionieuwsdienst van de toenmalige BRT. Als gewezen advocaat was hij goed geplaatst om de geruchtmakende processen Jespers en Horion te volgen. Vanaf de eerste golf van aanslagen van de Bende van Nijvel in 1982 hield hij zich vooral bezig met misdaad en justitie. Dat was toen relatief nieuw op een redactie van de toenmalige BRT, de huidige VRT.

Toen in 1985 de Bende opnieuw toesloeg, in de Delhaize van Aalst, legde hij zich zo goed als exclusief toe op gerechtelijke verslaggeving, voor het radionieuws en het duidingsprogramma “Actueel”.

Zoals je dat hieronder kan zien en horen deed Voets dat altijd neutraal, rustig en sereen, met zijn karakteristieke, vrij diepe, vertrouwenwekkende stem. Voets was wars van spektakel en sensatie.

Bouhouche en Beijer

Het duurde niet lang voor Voets een enorme dossierkennis had over zowat alle bendes en schandalen in ons land. Ook het Heizeldrama, extreemrechtse organisaties als Westland New Post en de terreur van de communistische CCC behandelde hij, en de contacten van sommige corrupte rijkswachters en gevangenisdirecteurs met obscure detectives, wapensmokkelaars en gangsters.

Voets ploegde zich doorheen de netwerken van toen vertrouwde namen als Jean Bultot, Juan Mendez, Madani Bouhouche en Robert Beijer. Als autoriteit over die dossiers kwam hij ook in het tv-journaal en in het duidingsprogramma Panorama aan bod.

Daarnaast was Voets een kenner van het justitiebeleid. Hij volgde de ontwikkelingen in de strafwet, en de evoluties in het gevangeniswezen in de jaren 80. Zo legt Voets hieronder een hervorming uit:

Couleur Locale en consumentenzaken

Begin jaren 90 verliet Voets het dagelijkse nieuws om programma’s te maken die veel aandacht schonken aan de multiculturele samenleving en mensen in het zuiden, onder meer “Couleur locale” en “NV de wereld”. Hij was ook producer van het consumentenmagazine “Per slot van rekening”. Op de nieuwsdienst volgden Jan Van Delm en Leo Stoops hem op, en na de zaak-Dutroux ontstond er snel een volledige crimi-redactie.

Flip Voets had ook nog een leven na de omroep. Zo begon Voets les te geven over gerechtelijke verslaggeving aan een paar hogescholen. In 1998 werd hij eindredacteur van “De Juristenkrant” en integratie-ambtenaar van de stad Antwerpen. Als ombudsman van de Raad voor de Journalistiek bemiddelde hij bij conflicten tussen de media en burgers die zich onheus behandeld voelden.

Logisch dat hij, met zijn staat van dienst, in 2002 de eerste secretaris-generaal werd van de Raad Voor Journalistiek. Dat bleef hij tot in 2014, toen Pieter Knapen hem opvolgde.

Bezorgd over huidige journalistiek

Voets maakte zich ook zorgen over zijn vak, de journalistiek. “Het is een moeilijke tijd, we zitten in een overgang, de journalistiek vindt haar plaats niet in de digitale, technologische evolutie”, zo zei hij in een recent interview, dat gepubliceerd werd in de Gazet van Zurenborg, een lokale Antwerpse krant.

“Vroeger was de radio het snelste medium, maar we gaven slechts om het uur nieuws en sloten ’s nachts de tent”, blikte hij terug op zijn tijd bij de omroep. “Nu proberen ze om één minuut vóór de concurrentie te zijn, ten koste van de betrouwbaarheid.”

“Iedereen post informatie naar iedereen in de hele wereld, alles heeft dezelfde status, er is geen kwaliteitstoets. De kans op foute informatie en fake nieuws is groter dan ooit. Het is een moeilijke tijd voor journalisten om zich te onderscheiden van al die anderen”, zo stelde hij vast.

In Voets’ overlijdensbericht schrijft zijn familie dat “zijn aanpak zich kenmerkte door diplomatie, integriteit en een breed interesseveld”. Om te besluiten met deze mooie woorden: “Wie dichter bij hem stond, kende hem als een warme persoonlijkheid, betrokken en intelligent met een grote gevoeligheid voor maatschappelijke thema’s.”

Bron » VRT Nieuws

Onderzoek naar moord op Peter De Vleeschauwer na 28 jaar afgesloten zonder daders

Geplaatst op door

Het gerechtelijk onderzoek naar de moord op rijkswachter Peter De Vleeschauwer in 1996 is afgesloten. Dat heeft de Gentse kamer van inbeschuldigingstelling (KI) donderdag beslist. “Natuurlijk zijn we ontgoocheld over het resultaat”, reageert broer Chris De Vleeschauwer. “Ze wilden de echte daders niet vinden.”

Peter De Vleeschauwer verdween op 14 november 1996 uit de rijkswachtkazerne van Sint-Niklaas. Zijn lichaam werd op 26 december teruggevonden aan de Schelde in Hamme. Hij was om het leven gebracht met een nekschot. Het gerechtelijke onderzoek leverde niets op. De nabestaanden van De Vleeschauwer – in de eerste plaats zijn broer Chris – hielden altijd vol dat de verantwoordelijken bij de toenmalige rijkswacht gezocht worden, maar dat spoor leverde niets op, net zomin als alle andere sporen die in de loop der jaren onderzocht werden.

In mei 2009 trok de Gentse kamer van inbeschuldigingstelling het onderzoek weg bij het parket van Dendermonde. De familie hoopte toen op een doorbraak, maar die kwam er niet.

De Gentse KI oordeelde donderdag dat het onderzoek afgesloten wordt. Alle sporen zijn doodgelopen. Als er belangrijke nieuwe informatie zou opduiken, kan er wel een nieuw opsporingsonderzoek gestart worden.

Geen doorbraak

In de maand die volgde op de vondst van het lichaam, kregen de rijkswacht en de politie meer dan 50 tips binnen en werden er 150 personen verhoord over de verdwijningszaak. Peters broer Chris De Vleeschauwer stelde zich burgerlijke partij. Dat deed hij omdat hij vond dat de speurders bepaalde sporen, die wezen naar de rijkswacht zelf, niet wilden volgen.

Raadsheer-onderzoeksrechter Henri Heimans zette een volledig nieuw team aan het werk en liet het al geleverde onderzoek herbekijken, maar ook dat leverde niets op. Heimans ging in 2015 met pensioen, waarna een andere raadsheer-onderzoeksrechter het dossier overnam, maar eveneens zonder doorbraak bleef.

Chris De Vleeschauwer vroeg dat het onderzoek naar de moord werd stopgezet en het dossier openbaar werd gemaakt om de fouten in het onderzoek duidelijk te maken, maar het gerecht ging daar niet op in. Hij schreef in 2015 het eerste deel van een fictiereeks over het dossier. Bij de voorstelling van het tweede deel, een jaar later, beweerde hij te weten wie zijn broer om het leven had gebracht, maar dat hij dat in een roman zou vertellen om niet beschuldigd te worden van schending van het onderzoeksgeheim.

“Hoop heb ik niet meer”

“Het onderzoek ligt eigenlijk sinds 2014 stil”, zegt Chris De Vleeschauwer na de beslissing van de Gentse KI. “We hebben ons daarom ook niet verzet tegen de afsluiting van het onderzoek, maar we zijn natuurlijk ontgoocheld. Het gerecht beschouwt het als een cold case en wil zich er niet meer in verdiepen, dus het had weinig zin om het te laten aanslepen.” De Vleeschauwer heeft een duidelijke mening over de zaak: “De echte daders wilden ze niet vinden. De betrokkenheid van het rijkswachtmilieu probeerden ze te verdoezelen.” Het systeem heeft volgens hem gefaald. “De mensen uit het criminele milieu die indertijd gearresteerd werden, hadden er niets mee te maken. Twee personen hebben drie maanden in voorhechtenis gezeten, tot men moest toegeven dat er onvoldoende aanwijzingen waren om hen vast te houden.’’

Walter Van Steenbrugge, de advocaat van Chris De Vleeschauwer, beraadt zich met zijn cliënt over verdere stappen. “Zolang de verjaringstermijn niet definitief verstreken is, kan het onderzoek nog altijd heropend worden.”

Bron » De Standaard