Uit Groep Diane gezet na schietincident

Behoorde ‘De Reus’ Chris B. tot een clubje rancuneuze rijkswachters die boos waren op de maatschappij over het vermeende onrecht dan hen was aangedaan?

Chris B., die ervan verdacht wordt dat hij ‘De Reus’ van de Bende van Nijvel is, werd begin jaren 80 uit de Groep Diane gezet na een schietincident. De omstandigheden zijn vandaag niet helemaal duidelijk, maar de familie bevestigt dat hij na het incident uit Diane is gezet.

‘Zijn wapen is per ongeluk afgegaan, ergens in Zaventem. De juiste omstandigheden kennen we niet. Maar de kogel moet in een kast zijn terechtgekomen’, zegt Geert Lenssens, de advocaat van de broer van B. ‘Dat is toch wat Chris altijd aan zijn broer heeft verteld. Na dat incident is Chris uit de Groep Diane gezet. Hij heeft altijd volgehouden dat hij toen geflikt is. Dat iemand met zijn wapen had geknoeid. Hij was daar heel verbitterd over.’

Zeker is dat B. na zijn verwijdering uit Diane onmiddellijk zwaar begon te drinken. Volgens sommige bronnen uit het onderzoek bestaat de kans dat B. daarna ook toenadering heeft gezocht tot enkele andere gefrustreerde ex-rijkswachters. De namen die daarbij het vaakst geciteerd worden, zijn die van Madani Bouhouche, Robert Beijer, Martial Lekeu en Christian Amory – de ex-rijkswachters die door de jaren heen het meest genoemd zijn in het Bendedossier.

Afluisterapparatuur

Amory was als enige van die vier ooit lid van de Groep Diane, net als Chris B. Maar volgens de broer van B. heeft hij Robert ‘Bob’ Beijer en Madani Bouhouche ooit in het huis van Chris B. in Dendermonde gezien.

Bouhouche en Beijer waren eind jaren 70 collega’s bij de drugsbrigade van de Brusselse ­Bewakings- en Opsporingsbrigade (BOB). Zij werden uit de BOB gezet, nadat bekend was geraakt dat zij met afluisterapparatuur hun collega’s hadden bespioneerd. Ook zij hadden dus redenen om rancuneus te zijn.

Bouhouche en Beier werden daarna privédetectives en begingen allerhande criminele feiten. Zo pleegden ze onder meer een aanslag op de rijkswachtkolonel Herman Vernaillen, die bij hun ontslag betrokken zou zijn geweest. In 1995 werden ze allebei voor het hof van assisen veroordeeld voor de moord op een Antwerpse diamanthandelaar en op bewakingsagent Francis Zwarts.

Al jarenlang regent het hardnekkige, onbewezen geruchten dat de twee ook betrokken waren bij de Bende van Nijvel. Maar Bouhouche en Beijer werden in 2006 vrijgepleit na een test met de polygraaf.

Na de onthullingen over Chris B. duiken die geruchten opnieuw op. Bouhouche kan niet meer antwoorden op vragen. Hij overleed in 2005, toen hij in de Pyreneeën onder een boom verpletterd werd tijdens het houthakken. Hij had zich daar al vele jaren in alle stilte teruggetrokken.

Thailand

Robert ‘Bob’ Beijer woont al ­jaren in Thailand. Hij lijdt aan kanker en krijgt chemotherapie. Maar hij volgt de recente ontwikkelingen in de zaak van de Bende van Nijvel op de voet. Dat vertelde hij gisteren vanuit Thailand aan De Standaard.

‘Ik heb gelezen dat de broer van de overleden verdachte Chris B. zegt dat hij Madani Bouhouche en mezelf thuis bij Chris B. in ­Dendermonde heeft gezien. Wat Bouhouche betreft, kan ik dat ­uiteraard niet weten. Wat mezelf betreft, kan ik u met de hand op het hart zeggen dat ik Chris B. niet ken. Ik zou niet weten wie hij is. Ik ben nooit bij hem thuis geweest.’

Toch geloven de speurders vandaag meer dan ooit in het rijkswacht-spoor en meer bepaald dat de daders in de kringen van de eerste generatie van de Groep Diane moeten gezocht worden. De overvallers handelden altijd koel en beheerst. Hun tactiek lijkt ook heel sterk op de antiterreur­training die de leden van de Groep Diane kregen, zoals het van dichtbij neutraliseren van een doelwit.

Alle ex-collega’s van Chris B. bij de Groep Diane, bij de rijkswacht en bij de politie zullen uitgebreid gescreend worden. Tegelijk wordt zijn vriendenkring zorgvuldig in kaart gebracht.

Bron » De Standaard

Een ex-gevangenisdirecteur, een bodybuilder, een ingenieur,… Een overzicht van de namen die gelinkt worden aan de Bende van Nijvel

Was er één Reus? Of waren er meerdere Reuzen? En was rijkswachter Chris B., wiens speekseltest, vingerafdrukken en genetische analyse negatief blijken, één van hen? En wie zat mogelijk mee in het web achter de Bende van Nijvel? Een overzicht, met wat we vandaag weten.

1. De Reus

We schrijven 2015 en Christiaan B. (roepnaam Chris), Aalsterse rijkswachter en gewezen lid van Groep Diane, bekent in de laatste weken van zijn leven aan zijn broer dat hij de befaamde Reus was van de Bende van Nijvel. “Ik was betrokken bij de feiten in Waals-Brabant”, zegt hij. Het gerecht gaat voorzichtig uit van die piste. Ook jeugdvriend Marc Van Damme en twee exen, Denise Vandyck (57) en Nicole (56), komen met de onthulling dat ze de robotfoto van vermoedelijke Reus “honderd procent zeker” aan Chris B. linken.

Los eindje: Er zijn binnen het speurdersteam ook non-believers. Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) zei gisteren dat een speekseltest en DNA-match van Chris B. met feiten in Waals-Brabant negatief bleken. Hij is al twee jaar geleden overleden, dus heeft geen kans op wederwoord.

2. De Ouwe

Speurders denken dat de Bende uit een vaste kern van drie bestond. Maar: de bezetting was wisselend. Naast de Reus (of Reuzen, ndvr.) was er ‘de Ouwe’. Hij was vermoedelijk een stuk ouder dan de rest. Aangenomen wordt dat hij als chauffeur fungeerde.

Los eindje: we weten niet wie achter ‘de Ouwe’ schuilgaat en ook niet of Chris B. dus goed bevriend met hem was.

3. De Killer

Een meedogenloze doder, van wie speurders vermoeden dat hij zelf ook dood is. Zou neergeschoten zijn door een agent na de overval op de Aalsterse Delhaize. Zou begraven zijn in het bos van Houssière in Henegouwen.

Los eindje: Er plakt geen naam op de Killer. Of Chris B. dus de Killer kende? Onduidelijk.

4. Robert Beijer

De broer van rijkswachter Chris B. beweert dat ex-rijkswachter Beijer tot diens vriendenkring behoorde. Gewezen BOB’er en latere privédetective Beijer wordt al decennia aan de Bende gelinkt en onderhield goede contacten met leden van Groep Diane. Net als met leden van de Staatsveiligheid, dat andere overheidsapparaat dat aan de Bende wordt gelinkt. Ooit veroordeeld tot veertien jaar cel voor de moord op een Libanese diamantair. Ooit ook gelinkt aan moord op wapenhandelaar Juan Mendez-Blaya.

Los eindje: De naar Thailand uitgeweken Beijer ontkent formeel aan onze redactie dat hij de vermoedelijke Reus ooit heeft gekend. Speurders betwijfelen dat.

5. Madani Bouhouche

Partner in crime van Beijer en zo mogelijk nog extreemrechtser. Ook zijn naam valt al decennia. Werkten samen op de BOB en kwamen daar samen in opspraak. Ook veroordeeld voor de moord op Libanees. Hij loste het fatale schot. Volgens de broer van Chris B. ook een vriend met wie de Aalsterse rijkswachter af en toe afsprak. Had een vergunning om wapens te maken. Ooit gelinkt aan diefstal grote partij wapens.

Los eindje: Heeft zijn betrokkenheid altijd staalhard ontkend en kan het onderzoek nu niets meer bijbrengen. Kwam in 2000 vrij en trok zich terug in de Franse Pyreneeën, waar hij stierf na een bizar ongeval met een kettingzaag tijdens het kappen van hout. De speurders vonden een riot gun en legden een link met de Bende van Nijvel. Ballistisch onderzoek sluit die piste uit.

6. Andere leden Groep Diane

Zo was er een zekere Python, codenaam van een gewezen lid van Groep Diane en, ook op voorspraak van broer van Chris B., iemand uit de kennissenkring van de Reus. Zou ook Beijer en Bouhouche gekend hebben.

Los eindje: Destijds is Python, zoals veel leden van de elitegroep, uitgebreid verhoord. Zegt “in de verste verte” niets met de Bende te maken te hebben. Speurders traceren alle ex-leden uit die eerste lichting van vijftien elitetroepen.

7. Jean Bultot

Brusselse ex-gevangenisdirecteur die diep verstrikt geraakte in het misdaadmilieu. Kende Beijer en Bouhouche. Was een militant van de extreemrechtse groepering Forces Nouvelles. Daags voor de laatste overval van de Bende, op zaterdag 9 november 1985 in de Delhaize van Aalst, belde hij een informant van de Staatsveiligheid met de vraag of die hem dringend een machinegeweer kon bezorgen. Vluchtte naar Paraguay en Zuid-Afrika. Ging graag om met gangsters, onder wie Philippe De Staerke. Verklaarde vanuit het buitenland ooit dat sommige leden van de Bende tot de Staatsveiligheid behoorden.

8. Paul Latinus

Oprichter van Westland New Post, uiterst rechtse organisatie, volgens de speurders verwezen met de toenmalige Staatsveiligheid. In ‘84 werd de technisch ingenieur, die beweerde te infiltreren in communistische milieus, in verdachte omstandigheden dood teruggevonden.

9. Michel Libert

Een van de kaderleden van Westland New Post. Een van de laatste echte verdachten in het onderzoek. Sommige speurders zagen in de 1,91 meter grote Libert “De Reus”. Uitgebreid verhoord en jarenlang verdacht, maar uiteindelijk nooit vervolgd.

10. Christian Amory

Gewezen lid van de eerste lichting van Groep Diane en BOB’er in Bergen en later Brussel waar hij Beijer en Bouhouche leerde kennen. Vermoedde dat zijn twee ex-collega’s logistieke steun verleenden aan de Bende. Destijds een bodybuilder met imposant figuur. Schopte het ook tot de nationale judoselectie. Werd vanwege zijn specifiek tred ooit gelinkt aan de Bende, maar heeft elke betrokkenheid altijd ontkend.

11. Martial Lekeu

Kende Beijer en Bouhouche van bij de drugsbrigade van de Brusselse BOB. Door collega’s van toen als halve nazi omschreven. Was met veel louche zaken bezig, bleek al snel, waarna het gerecht van Dendermonde hem probeerde te linken aan de Bende. Vluchtte met vals paspoort naar de VS waar hij een privédetectivebureau runde. Stierf in ‘97.

12. Philippe De Staerke

Leider van de beruchte Bende van Baasrode, gespecialiseerd in gewapende overvallen. De enige die ooit bekende lid te zijn van de Bende van Nijvel. Werd dan ook – als enige – in verdenking gesteld, maar slikte zijn bekentenissen weer in. Kende Jean Bultot goed. Was de ochtend van de overval in Aalst “aan het winkelen” met zijn vrouw in de Delhaize. Allicht moest hij voor de Bende klussen als verkenner. Intussen een vrij man.

Bron » Het Nieuwsblad

“Geloof je me niet? Dat is jouw probleem”

Robert Beijer is een man vol verrassingen. Deze week verscheen een boek waarin hij beweert zijn misdaden te hebben gepleegd in opdracht van de Sovjets. “Ik heb er nooit een frank voor gekregen. Het was een vorm van idealisme.”

Robert Beijer (57), ex-rijkswachter en ex-gangster, zorgde deze week voor opschudding met zijn boek De laatste leugen (uitgeverij Luc Pire). Daarin beweert Beijer dat hij al de misdaden die hij pleegde in de jaren 1980 heeft uitgevoerd in opdracht van de Russische militaire veiligheidsdienst GRU.

Over een coup de théâtre gesproken, want Beijer had nooit eerder gezegd dat hij een geheim agent was. Ook niet tijdens zijn assisenproces in 1994, waar hij tot veertien jaar cel werd veroordeeld. Is het een zoveelste poging van de meesterschaker om de boel te manipuleren en iedereen in de maling te nemen? Een commerciële zet om zijn boek te verkopen? Of is het – heel misschien – de waarheid?

De Standaard ging met Beijer praten over de Russen, de Bende van Nijvel, zijn kompaan Madani Bouhouche en de jaren 1980, de jaren van lood. Een dag na de bewogen persconferentie waarop hij zijn boek voorstelde, staat Beijer ons te woord in een chic Brussels hotel. Zonder pruik deze keer. Beijer is koel, berekend en emotieloos. Hij praat zonder spijt over zijn misdaden, waarbij doden zijn gevallen. “Vindt u dat ik hard ben? Thuis ben ik niet zo, maar ik heb werk en privé altijd goed kunnen scheiden.”

“Ik moest zo lang wachten om dit boek te schrijven. Dat kon alleen maar als Madani Bouhouche dood was. Als hij had geweten dat ik in de jaren 1980 voor de Russen werkte terwijl ik met hem samenwerkte, zou hij zich zeker en vast gewroken hebben.”

Waarom heeft u dit boek geschreven?

“In de eerste plaats voor mijn drie volwassen kinderen. Ik wilde dat zij de waarheid kenden over hun vader. Er is de voorbije jaren zoveel onzin in de pers verschenen over mijn vermeende betrokkenheid bij de Bende van Nijvel en wat weet ik nog al meer. Nu het geschreven staat, voelt het goed aan, het is een opluchting. Het gaat natuurlijk over oude zaken. Maar ik ben zeker dat de politiemensen en de magistraten die het lezen de waarheid zullen herkennen als ze die zien.”

U schrijft in uw boek dat u werkte in opdracht van de Sovjets. Uw echte vader zou ook al een agent van de Sovjet-Unie zijn geweest.

“Dat klopt. Ik besef dat u dat misschien niet gelooft. Maar dat is dan uw probleem. De Russen waren in de jaren 1970 en 1980 wel degelijk geïnteresseerd in wat er zich in ons land afspeelde. Twee mannen hebben me benaderd toen ik een spelletje schaak zat te spelen in een Brussels schaakcafé. Ik was toen achttien. Toen ik eerstejaars was aan de universiteit, kwamen ze terug. Zij hebben me verteld dat de man van wie ik dacht dat hij mijn vader was, niet mijn vader was.”

“Mijn echte vader bleek een agent van de Sovjet-Unie geweest te zijn. Zij vroegen me om bij de rijkswacht te gaan met de bedoeling de rijkswacht te destabiliseren. Ik heb nooit een frank gekregen voor wat ik deed. Voor mij was het een vorm van idealisme. Niet dat ik sympathie had voor de Sovjet-Unie. Ik zou mijzelf omschrijven als gematigd rechts. Maar het was voor mij een manier om in de voetsporen van mijn vader te treden.”

“Op een bepaald moment wordt het als een drug: weten dat je met iets bezig bent waarvan niemand op de hoogte is behalve jijzelf. Mijn ‘meesters’, noemde ik hen. Achteraf gezien besef ik wel dat ze me een deel van mijn jeugd hebben afgepakt. Maar spijt heb ik er niet van.”

Beseft u dat wat u zegt heel ongeloofwaardig klinkt? Het klinkt als een corrupt geworden rijkswachter die gangster is geworden en nu verzint dat hij een geheim agent is om zijn crimineel gedrag goed te praten?

“Kijk naar de misdaden die ik gepleegd heb en waarvoor ik terecht heb gestaan voor assisen. Een bomaanslag op een rijkswachtauto, een wapenroof bij het Speciale Interventie Eskadron (SIE) en de aanslag op majoor Herman Vernaillen, de commandant van de Brusselse rijkswacht. Welke reden zou ik anders gehad hebben om die te plegen dan de staat te destabiliseren? Ik kon daar geen frank mee verdienen. Ik was een soldaat en werkte als een soldaat. Ik ga een tweede boek schrijven waarin ik zal aantonen dat ik echt voor de Russen werkte. U zal nog raar opkijken.”

Of misschien was u gewoon boos op uw oversten, de rijkswacht en zeker op Vernaillen, omdat hij u een sanctie had opgelegd?

“Ik was niet boos op Vernaillen. Die sanctie kwam van een andere rijkswachtofficier. Ik heb hem gekozen als doelwit in plaats van een of andere rijkswachtgeneraal omdat ik wist dat ik ermee weg zou komen. Het waren niet de Russen die beslisten wat ik moest doen, ik mocht autonoom mijn doelwitten kiezen.”

“Er waren zoveel mogelijke motieven om een aanslag op Vernaillen te plegen. Er waren in die tijd grote problemen bij de drugssectie van de Brusselse BOB. Ik wist dat de speurders in alle richtingen zouden zoeken, maar niet in de mijne. Vernaillen is aan de dood ontsnapt, zijn vrouw raakte zwaargewond.”

“Ik ben voor assisen niet veroordeeld in die zaak, maar ik geef toe dat we die nacht met vier mannen op pad zijn gegaan en dat we hebben geschoten om te doden. Ik heb Vernaillen onlangs verteld dat ik het was. Ik heb hem de technische details verteld en hij gelooft me. Maar het was voor ons werk, het was niet persoonlijk.”

U pleegde ook misdaden waarbij goud, diamanten en Cartier-horloges werden buitgemaakt, zoals de overval in 1982 op veiligheidsagent Francis Zwarts.

“Ik heb de overval op Zwarts georganiseerd, maar ik heb er niet aan deelgenomen. Mij was het te doen om een diplomatenkoffer die die afkomstig was uit Moskou en die ook in het transport zat. Het goud en de diamanten waren voor diegenen die de overval hebben uitgevoerd, onder wie Bouhouche.”

“Maar ik was achteraf wel bijzonder boos op hem, want het was absoluut niet de bedoeling dat Francis Zwarts bij die overval omgebracht zou worden. Als ze hem hadden laten leven, zouden de speurders waarschijnlijk lang gedacht hebben dat Zwarts zelf betrokken was. Dat was een ideaal dwaalspoor. Bouhouche heeft me achteraf getoond waar hij het lichaam van Zwarts heeft begraven. Ergens in het Brusselse aan het Kanaal van Willebroek, vijftig centimeter diep en met twee kogels in het hoofd.”

“Ik heb de speurders nu beloofd dat ik het lichaam van Zwarts samen met hen zal zoeken, zonder voorwaarden te stellen. Honderd procent zekerheid kan ik niet geven, maar ik zal mijn best doen. We zijn op dit moment bezig met de technische voorbereidingen.”

U werkte voor de Russen zegt u, maar hoe verklaart u dat Bouhouche en uw andere kompanen bij de overvallen u geholpen hebben? Werkten zij dan ook voor de Russen?

“Bouhouche zou razend zijn geweest als hij wist dat ik voor de Russen werkte. Hij was zeer rechts, zeer militaristisch ook. Maar hij heeft nooit iets gemerkt. Voor hem ging het om de actie en het geld. De anderen waren mensen die tegen betaling meededen. Ze werden gerekruteerd door Bouhouche. Zij wisten niet waarom wij het deden. Bouhouche is nooit mijn vriend geweest, maar in de actie was hij honderd procent betrouwbaar.”

Men heeft u er lang van verdacht dat u mee achter de aanslagen van de Bende van Nijvel zat. Zou u in staat zijn om te doen wat de Bende van Nijvel heeft gedaan? Mensen in koelen bloede doodschieten in warenhuizen?

“Als de Russen me dat gevraagd zouden hebben, zou ik geen keuze hebben gehad. Ik was een soldaat en moest orders uitvoeren. Maar het zou niet van harte zijn geweest, zeker niet als ik ook kinderen had moeten neerschieten. Met een ontvoering zou ik bijvoorbeeld minder problemen hebben gehad. Maar nog eens: met de Bende van Nijvel heb ik helemaal niets te maken. Ik heb me er jarenlang aan geërgerd dat die verhalen blijven opduiken. De leugendetector heeft me vrijgepleit en de onderzoekers zijn er ondertussen ook van overtuigd dat ik er niets mee te maken heb.”

“Ik kan de speurders wel helpen met duidelijkheid te geven over een aantal misdrijven die zij ten onrechte aan de Bende toeschrijven, maar die door anderen gepleegd zijn. Men heeft van dat dossier een ingewikkeld kluwen gemaakt. Ik ben ervan overtuigd dat de waarheid simpeler is. Het complot met een driehonderdtal personen dat ex-journalist Guy Bouten uit de doeken doet in zijn boek (De Bende van Nijvel, red.), sorry, maar dat bestaat niet.”

“Wat mij altijd geïntrigeerd heeft, is dat niemand ooit gepraat heeft. Daarom denk ik dat de daders gezocht moeten worden in ‘clans’ waar zwijgplicht heerst. Zigeuners bijvoorbeeld. Er wordt zoveel onzin over de Bende verteld. Bijvoorbeeld dat ze professionele paramilitaire technieken gebruikten. Dat klopt niet: ze hebben gewoon heel veel geluk gehad.”

U maakte geen deel uit van de Bende van Nijvel, zegt u. Maar over uw vroegere kompaan Madani Bouhouche heeft u twijfels.

“Bouhouche heeft altijd een dubbel leven geleid. In de tijd dat we een detectivebureau hadden, was hij ook bezig met extreemrechtse toestanden zoals Westland New Post. Toen ik nog bij de sectie info van de rijkswacht werkte, is hij me de dossiers van bepaalde mensen komen vragen.”

“Aan Christian Amory, een andere rijkswachter die met ons samenwerkte, heeft hij gevraagd om hem de plannen te bezorgen hoe de politie grootwarenhuizen beschermde. Allemaal vreemde zaken. Maar ook hij is door de leugendetector vrijgepleit en de onderzoekers hebben nooit iets tegen hem gevonden.”

Hebt u geen spijt van het leven dat u hebt geleid?

“Waarom? Ik zou jouw leven niet willen. Ik heb dingen geweten die jij nooit zult weten. Omdat ik het leven in de gevangenis heb gekend, kan ik ook extra genieten van vrijheid. Sinds 1999 ben ik voorwaardelijk vrij. Ik heb mijn leven heropgebouwd in Thailand. Ik zou hetzelfde opnieuw doen, als ik moest herbeginnen.”

Bron » De Standaard

Gerecht kan fictieve spionnen en zieke baron niet veroordelen

Als een beschuldigde ziek is, wordt zijn proces tijdelijk opgeschort. En de 69-jarige Benoît baron de Bonvoisin (BdB) is zwaar ziek ten gevolge van een hersenbloeding, zo heeft een wetsdokter in april vastgesteld. Hij zal later voor een rechter moeten verschijnen. Zijn ‘partners in crime’ zijn echter wel al veroordeeld. De Werktitel kon het vonnis inkijken en moest onwillekeurig aan het oeuvre van misdaadauteur John Le Carré denken.

Onderzoeksrechter Pierre Lambeau verslikte zich in zijn ochtendkoffie toen hij op 19 mei 1981 hoorde dat De Morgen die dag een ‘nota van de Staatsveiligheid’ had afgedrukt. Daarin werd BdB aangeduid als de financier van een extreem rechtse knokploeg en een dito maandblad. Op verzoek van het Zwitserse gerecht voerde Lambeau al enige tijd een onderzoek naar een obscuur Brussels bedrijfje waarachter BdB schuilging.

De onthulling maakte ophef. De baron gold als een man van eer. Hij was een telg uit een steenrijke familie met belangen in de Société Générale, ’s lands grootste holding. BdB bewoog zich in een francofoon milieu van mensen met fikse hoeveelheden geld, vaak frauduleus beheerd, en gespierde opvattingen over politiek. Ook Jean-Claude Leys vertoefde destijds geregeld in die biotoop. Hij ruilde het zakenleven voor de magistratuur en beheerde er als onderzoeksrechter het KB Lux-dossier.

De baron was schatbewaarder-fondsenwerver van het Centre Politique des Indépendants et des Cadres Chrétiens (CEPIC), de rechtervleugel van de Parti Social Chrétien (PSC, het huidige cdH). Boegbeeld Paul Vanden Boeynants (VdB), gewezen premier en minister van Defensie, had zich als een vader ontfermd over de jongere baron. VdB was tegelijk de handelaar in vleesproducten naar wie diezelfde Lambeau een onderzoek had gevoerd wegens fiscale fraude, met een veroordeling als sluitstuk.

De baron stapte naar de rechter. Die kwam tot de vaststelling dat de nota die De Morgen had onthuld, en die eigenlijk bedoeld was voor het parlement, op het kabinet van toenmalig minister van Justitie Philippe Moureaux (PS) was samengesteld. Weliswaar op basis van gegevens van de Staatsveiligheid, maar die werden niet altijd correct overgenomen. De nota stoelde ook op inlichtingen van de Brusselse politie. De baron heeft evenwel nooit klacht ingediend tegen de verantwoordelijken van dat korps.

In de lente van het jaar 1995 lag de baron nog altijd in de clinch met het gerecht wegens financieel geknoei. Ter verdediging schreef zijn advocaat een brief naar de Brusselse procureur des Konings. Daaraan was de uitgeschreven tekst gehecht van een telefoongesprek tussen Albert Raes, voormalig baas van de Staatsveiligheid, en Christian Amory. Die ex-rijkswachter was in de problemen gekomen door zijn relatie met twee ex-collega’s bij de Brusselse Bewakings- en Opsporingsbrigade (BOB): Madani Bouhouche en Robert Beijer. Het tweetal verscheen voor de rechter wegens moord, afpersing en ander fraais. Hun namen zijn ook herhaaldelijk genoemd in het dossier van de Bende van Nijvel.

Amory werd vrijgesproken. Na het uitzitten van een zware straf verhuisde Bouhouche naar de Franse Pyreneeën, waar hij eind 2005 om het leven kwam door een dwaas ongeval. Beijer publiceert binnenkort zijn memoires. Ondervraagd door het gerecht bekende Amory dat het voor Raes bezwarende telefoongesprek nooit had plaatsgevonden. Hij had het uit zijn duim gezogen. De uitgetikte tekst was dus een vervalsing. Bovendien zei Amory dat hij dat had gedaan op verzoek van BdB, die hem in ruil een job als bodyguard van Mobutu had voorgespiegeld.

De advocaten van BdB overhandigden in 1995 nog andere documenten aan het gerecht. Die moesten aantonen dat de baron het slachtoffer was van een complot van magistraten, onder wie de substituut die zijn financiële geknoei behandelde, en “KGB-agent Albert Raes”. Auteurs van de documenten waren onder andere de agenten Hoffer van de CIA-antenne in Brussel en Coorey van het Amerikaanse National Security Agency (NSA). De advocaten boden ook een rapport, daterend van 12 april 1989, aan van de Britse geheim agent David Mullican.

Die identificeerde zich als de verantwoordelijke voor de debriefing van Alexander Vialavitch van de afdeling K van de KGB. Vialavitch werkte op de Sovjet-Russische ambassade in Londen, maar liep over naar het andere kamp. Volgens Vialavitch zou Raes 1.100.000 dollar (766.000 euro) hebben gekregen van de KGB. Dat bedrag zou gestort zijn op rekeningnummer 34598 bij de Banque International in Luxemburg op naam van Marc Rothiert.

Het onderzoek toonde evenwel aan dat de genoemde spionnen niet bestaan en dat hun rapporten fake zijn, zoals de telefoontranscriptie van Amory. BdB weigerde de herkomst van de documenten te onthullen. Zijn broer Pierre, die kopies ervan in bewaring had, werd wegens medeplichtigheid in verdenking gesteld. Omdat hij vreesde het slachtoffer te worden van de strapatsen van zijn broer Benoît vertelde hij dat de documenten geleverd waren door Eric Van de Weghe, een politie-informant. Gewéést, want onbetrouwbaar. In het verleden pakte hij graag uit met zijn ‘goede’ relatie met onderzoeksrechter Leys, maar dat doet nu niks ter zake. Zijn strafblad is niet vlekkeloos.

Zo is hij in januari van dit jaar nog veroordeeld wegens oplichting. Om zijn geloofwaardigheid tegenover de baron te bewijzen bracht Van de Weghe zelfs per helikopter, en vergezeld van zogezegde Amerikaanse agenten, een bezoek aan BdB in het familiekasteel in het Waalse Maizeret. De baron verklaarde aan het gerecht dat hij voor de documenten van Van de Weghe méér dan 1,5 miljoen Belgische frank (37.500 euro) had betaald, maar kon daar geen enkel bewijs van voorleggen.

Het onderzoek in deze zaak is gestart in 1995. Tijdens de zitting van de correctionele rechtbank van 23 september 2009 verklaarde de openbare aanklager dat de baron enkel de bedoeling had om de reputatie te besmeuren van magistraten en hoge functionarissen zoals voormalig chef van de Staatsveiligheid Albert Raes. Vorige maand, op 10 november, zijn Amory en Van de Weghe, de handlangers van de baron, veroordeeld tot respectievelijktwee en zes maanden effectieve celstraf. Bovendien moeten ze elk 4.000 euro morele schadevergoeding betalen aan Raes. Beiden zijn in beroep gedaan.

Meermaals heeft baron de Bonvoisin, zoals in andere zaken, geprobeerd dit proces op de lange baan te schuiven om zo de verjaring af te dwingen. De rechtbank heeft dat afgeblokt omdat de baron in de zomer van 2007 nog zelf naar de nepdocumenten verwees. Maar het blijft dus wachten tot de baron genezen is voor er een uitspraak komt.

Bron » Apache

Spionageproces tegen baron de Bonvoisin

Voor de correctionele rechtbank van Brussel is een proces begonnen dat is aangespannen door Albert Raes, de voormalige chef van de Staatsveiligheid, tegen baron Benoît de Bonvoisin en twee van zijn vroegere medestanders. Ze worden beschuldigd van laster en eerroof en het gebruik van vervalste documenten, die moesten aantonen dat de Staatsveiligheid tot op het hoogste niveau geïnfiltreerd was door de KGB, de geheime dienst van de Sovjet-Unie.

De Bonvoisin kreeg enkele minuten om in de rechtszaal zijn onschuld uit te schreeuwen. Hij noemde het onbegrijpelijk dat de Brusselse procureur Bruno Bulthé een onderzoek tegen hem had geopend, terwijl het Comité I, dat in opdracht van het parlement de inlichtingendiensten controleert, al meer dan twee jaar een onderzoek voert naar mogelijke malversaties die de Staatsveiligheid zou hebben gepleegd ten nadele van de baron. De resultaten van dit onderzoek zijn nog niet bekendgemaakt, maar zouden volgens De Bonvoisin erg belastend kunnen zijn voor de inlichtingendienst.

Met het nieuwe proces laait de oude vete weer op tussen De Bonvoisin en Raes. De baron beschouwt zichzelf als het slachtoffer van een allesomvattend, twintig jaar durend complot van diverse geledingen van de overheid, met als meesterbrein de vroegere topman van de Staatsveiligheid. Die zou begin jaren tachtig een nota van de Staatsveiligheid hebben laten uitlekken, waarin de baron werd afgeschilderd als de occulte financier van gewelddadige extreem rechtse groepen.

Wat volgde was een homerisch juridisch gevecht, een twintig jaar durende cascade van procedures en processen, waaruit De Bonvoisin uiteindelijk als winnaar te voorschijn kwam. Hij werd door alle rechtbanken vrijgesproken, terwijl Raes onder meer omwille van de problemen met De Bonvoisin moest opstappen als administrateur-generaal van de Staatsveiligheid.

De nieuwe rechtszaak is ook gericht tegen Eric Van de Weghe, een gewezen undercoverman en superinformant van Belgische en Amerikaanse politie- en inlichtingendiensten, en Christian Amory, een voormalige rijkswachter en medestander van Van de Weghe. Zij zouden vervalste documenten hebben verkocht aan De Bonvoisin, die hij kon gebruiken in zijn kruistocht tegen Raes en die moesten bewijzen dat de Staatsveiligheid werd gemanipuleerd door de Sovjet-Russische KGB. Het proces werd door de rechtbankvoorzitter meteen uitgesteld naar 11 februari van volgend jaar.

Bron » De Morgen