Tag archieven: Fraudezaken

Proces obussenschandaal moet overgedaan worden

Geplaatst op door

Het proces in beroep over het zogenaamde obussenschandaal moet overgedaan worden. Het hof van Cassatie verbrak immers het arrest waarbij de Belgische staat veroordeeld werd om 36 miljoen euro te betalen aan het Nederlandse bedrijf Eurometaal. Dat greep in 1985 naast een lucratief contract voor de levering van 115.210 stukken clustermunitie voor het Belgische leger. Het Nederlandse bedrijf had nochtans een beter bod, maar de toenmalige minister van Defensie -Sint-Truidenaar Freddy Vreven- gaf de voorkeur aan een Amerikaanse firma.

Die betaalde 10 miljoen euro aan ‘commissielonen’. Daarvan zou ruim 175.000 euro naar garagist-lobbyist Johan Lampaert gegaan zijn. Bijna 1,25 miljoen kwam terecht bij een officier bij de aankoopdienst van Defensie. Waar de rest van de 10 miljoen euro heenging, werd nooit opgehelderd. De strafvorderingen tegen Lampaert en de officier werden in 2003 verjaard verklaard. Eurometaal was in 1999 al een burgerlijk proces begonnen tegen de Belgische staat.

In eerste aanleg kreeg de firma ongelijk, maar in 2009 werd België veroordeeld om meer dan 12 miljoen euro schadevergoeding te betalen. Met de interesten erbij gaat het om ruim 36 miljoen. De Belgische staat trok naar cassatie en het hoogste hof heeft nu beslist het arrest te verbreken. Uit zittingsbladen van het hof van beroep zou immers blijken dat niet steeds dezelfde raadsheren in het dossier gezeteld hebben. Het dossier gaat nu naar het Gentse hof van beroep.

Smeergeld kan de staat 36 miljoen euro kosten

Geplaatst op door

Als het Hof van Cassatie het beroep van de Belgische staat maandag afwijst, moet België 36 miljoen euro betalen aan gewezen munitiefabrikant Eurometaal. Die kans is volgens insiders groot. De belastingbetaler draait dan op voor het obussenschandaal. Het Nederlandse Eurometaal, nochtans met een beter bod, liep in 1985 de aankoop van obussen mis.

Truienaar Freddy Vreven, toen Defensieminister voor de liberale PVV, gaf de voorkeur aan een Amerikaanse firma. Die betaalde 10 miljoen euro (400 miljoen frank) “commissielonen”. Zo valt maandag wellicht het doek over een berucht Belgisch omkoopschandaal. De schuldigen ontsprongen de dans door verjaring en een te traag werkend gerecht.

De staat moet dan de schadeclaim van Eurometaal vergoeden. Dat bedrijf is nochtans failliet: de gewezen munitiefabrikant uit Zaandam hield ermee op in 2002. Een gevolg van teruglopende bestellingen en strengere normen na de vuurwerkramp in Enschede in 2000. Het bedrijf heeft nu nog twee werknemers. Ze kunnen maandag in één klap 36 miljoen euro rijker zijn.

Bron » Gazet van Antwerpen

Assubel-kwelduivel verdwijnt van het toneel

Geplaatst op door

Albert Mahieu, de Brusselse zakenman die jarenlang de verzekeraar Assubel het vuur aan de schenen legde, overleed maandag op 68-jarige leeftijd. Volgens de krant Le Soir vocht hij al drie jaar tegen kanker. Hij kon zich nog laten opereren, maar de interventie zou riskant geweest zijn. Hij trok de stekker er daarom eigenhandig uit om ‘waardig en recht te sterven’. De begrafenis heeft zaterdag plaats op het kerkhof van Wezembeek-Oppem.

Mahieu, houder van een MBA-diploma van de Franse businessschool Insead, werkte in het begin van zijn carrière – tot 1976 – voor de investeringsmaatschappij Cobepa. Maar hij zal vooral herinnerd worden als kwelduivel van de verzekeraar Assubel (nu Allianz België).

Assubel Leven saste tussen 1982 en 1987 – toen Cobepa daar een van de referentieaandeelhouders was – meer dan 125 miljoen euro over naar de noodlijdende zustermaatschappij Assubel Schade & Ongevallen. De verzekerden van Assubel Leven pikten dat niet. Ze meenden dat Assubel Leven opzettelijk kapitaal overhevelde om minder winst uit te moeten betalen aan zijn verzekerden. Die hadden immers recht op een winstparticipatie.

Mahieu verenigde meer dan 1.600 burgerlijke partijen rond zich in dit dossier en verdedigde jarenlang vurig en onvermoeid zijn standpunt. In 1998 haalden de Brusselaar en zijn medestanders een belangrijke overwinning: toen werden zes toenmalige Assubel-toplui tot voorwaardelijke gevangenisstraffen veroordeeld wegens schriftvervalsing, fiscale fraude, oplichting en misbruik van vertrouwen. Hun veroordeling werd in beroep bevestigd, maar deels verbroken in Cassatie. De burgerlijke partijen grepen uiteindelijke evenwel naast de schadevergoeding van 115 miljoen die ze eisten.

Menig journalist kreeg in de loop van de Assubel-zaak de man aan de lijn en wist dat hij/zij vertrokken was voor een telefoonconversatie van één uur – daarna kwam geregeld nog een lange fax van Mahieu binnen. Sommigen zagen in hem enkel een ‘proceduremaniak‘ zoals Georges Frisque en Benito Francesconi, het soort dat alle grote processen in de war kwam sturen.

Mahieu leek wel de controverse op te zoeken. Zo stelde hij eind jaren 90, tot groot ongenoegen van Delhaize, dat de aanslagen van de Bende van Nijvel het werk waren van huurmoordenaars die werkten in opdracht van de maffia en dat hun moorden volgden na chantage op enkele bestuurders van de distributiegroep die banden zouden gehad hebben met het prostitutiemilieu.

De maffia en het prostitutiemilieu: het zijn weerkerende thema’s bij Mahieu. Zo probeerde hij te bewijzen dat de voormalige procureur des Konings Benoît Dejemeppe banden had met de maffia en stelde hij dat Dejemeppe de belangen van het prostitutiemilieu ‘uitstekend verdedigde’. Terloops schreef hij ook brieven aan de koning om de Brusselse burgemeester Freddy Thielemans te betichten van pedofilie.

De ex-financier, ooit nog de enige verkozene van Vivant in het Brusselse parlement (hij verliet de partij kort daarna en zetelde als onafhankelijke), voerde ook nog een onderzoek naar vermeende fraude- en oplichtingspraktijken van Jean-Pierre Van Rossem. Die noemde hem een ‘ordinaire schattenjager’. ‘Bij alle grote financiële schandalen komt die fantast zich moeien’, klaagde de veelbesproken West-Vlaming.

De Brusselse ‘financier’ dook ook – hoe kan het anders? – op rond de zaak-Dutroux. Sommigen zagen zijn hand in de verzending van het dossier over de pedofiliezaak naar het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Hij weerlegde dat met klem. ‘Waarom zou ik cd’s met het Dutroux-dossier naar kardinaal Danneels of aartsbisschop Léonard sturen? Ik heb niets naar het aartsbisdom gestuurd. Dat men het bewijst, voor men zoiets verkondigt!’, verklaarde hij aan De Morgen. Volgens hem had Danneels trouwens helemaal geen nood aan beeldopnamen van de autopsies van Julie en Mélissa. ‘Hij was er namelijk zelf bij aanwezig.’

Bron » De Tijd

De man van 70 verhoren

Geplaatst op door

Daar is fixer Koen Blijweert (54) weer – nooit veroordeeld, maar genoemd in een sliert van affaires en fraudedossiers. Ondanks zijn bedenkelijke reputatie dook de zakenman-lobbyist eind augustus 2010 op bij politiek overleg tussen N-VA en MR. Op een plek waar Blijweert zich als een vis in het water voelt: het Brusselse sterrenrestaurant Bruneau. Met zijn aanwezigheid bezorgt hij zijn tafelgenoten een politieke kater van jewelste. “Niet voor herhaling vatbaar.”

Extravert en joviaal – het zijn omschrijvingen die vaker opduiken als Koen Blijweert (54) ter sprake komt. Een uitbundige man, aangenaam in de omgang, iemand die zijn gehoor weet te vermaken en die – ondanks zijn suikerziekte – graag in dure restaurants dineert. Die eigenschappen stelden de steenrijke zakenman uit de Rupelstreek in staat om de voorbije decennia een vuistdik adressenboek uit te bouwen. Blijweert kent iedereen met ook maar een beetje macht, en troont zijn invloedrijke vrienden graag mee naar de betere restaurants van het land.

Nog een eigenschap van Blijweert is dat hij behoorlijk trots is op zijn indrukwekkende netwerk. “Hij wil dat iedereen weet dat hij invloed heeft”, zegt een invloedrijke socialist. Maar Blijweert mag dan wel graag opscheppen over zijn machtige vrienden, omgekeerd geldt dat minder. Haast niemand wil met de lobbyist geassocieerd worden; vandaar ook de vele anonieme bronnen in dit verhaal. Aan Blijweert hangt namelijk een geurtje. Hij omschreef zichzelf ooit lacherig als “de man van de zeventig verhoren”, en deed dat niet zomaar. Nooit werd hij veroordeeld, maar hij dook de voorbije jaren ontelbare keren op in fraudedossiers.

Eén van de affaires waarin zijn naam opdook is die met milieuboxen uit de jaren negentig. Niet eens zo lang geleden raakte Blijweert alweer in opspraak, toen bekend raakte dat hij het bordeelbezoek van de Brusselse substituut Dirk Merckx gefinancierd had. Die zou Blijweert geholpen hebben om belastingen te ontduiken.

Het dichtst bij de cel kwam Blijweert in september 2000, toen hij enkele dagen in voorhechtenis belandde. Blijweert was betrokken bij Action Trading, een bedrijf van Charlie De Pauw jr. De kleinzoon van de legendarische Brusselse betonboer had een btw-carrousel met gsm’s opgezet, en het was Blijweert die het startkapitaal voor de onderneming geleverd had. Maar zoals gezegd: Blijweert werd nooit veroordeeld.

De invloed van de lobbyist gaat terug op zijn vader, de in 1996 overleden Renaat Blijweert. Een man van simpele komaf, die rijk trouwde. Na de dood van zijn schoonvader nam Renaat Blijweert het roer over van het Antwerpse bouwbedrijf Amelinckx. Dat was in die periode de grote concurrent van de al genoemde (en heel erg omstreden) Charlie De Pauw.

“We hebben het nu over de periode dat de bouwsector nog nauwe banden had met de politiek”, zegt een ex-minister uit Blijweerts adressenbestand. “Er bestond geen enkele regeling voor partijfinanciering, en in ruil voor geld werd er al eens makkelijker een bouwvergunning doorgeschoven. De Blijweerts waren toen overal, en vooral binnen de toenmalige CVP.”

Koen Blijweert runt op dit moment het verzekeringsbureau Assumax in Waasmunster en zit met zijn broer Peter – een bonafide zakenman – in de aluminium. “Maar Koen is echt wel de zoon van zijn vader”, zegt een oude bekende van de familie. En dan gaat het niet noodzakelijk over zijn zakelijke instinct.

Blijweert erfde voor een stuk het adressenboekje van Renaat en nam gretig diens lobbywerk over. Etienne Schouppe en Blijweert bijvoorbeeld kennen elkaar al heel lang. (Overigens zijn Schouppe, Bart De Wever en Blijweert vorige week ook samen op restaurant gespot, nvdr). Pieter De Crem stond ooit zelfs op Blijweerts loonlijst. Maar Blijweert beperkte zich niet tot de christen-democratie: hij heeft contacten in alle partijen.

Wie zich tegen de macht aanvleit, komt dezer dagen onvermijdelijk in de omgeving van N-VA-voorzitter Bart De Wever. Blijweert zou De Wever onderhand ook al jaren kennen. En zo komt het dat Blijweert eind augustus in de Bruneau opduikt. Nog erbij: Bart De Wever, Blijweerts oude kameraad Siegfried Bracke, Didier Reynders (MR), diens rechterhand en voorzitter van de raad van bestuur van de NMBS-Holding Jean-Claude Fontinoy en Louis Michel (MR).

Organisator van dat etentje was ex-staatssecretaris en liberaal Pierre Chevalier, ook niet geheel onomstreden. Chevalier: “De Wever had me gevraagd om hem in contact te brengen met Louis Michel, en ik heb dat gedaan.”

We hebben het nu over augustus 2010, op een moment dat de onderhandelingen met de zeven partijvoorzitters helemaal stuk aan het lopen zijn. De Wever zag in de liberalen een oplossing voor de politieke ellende, maar Elio Di Rupo (PS) hing verhalen op over de onstabiliteit en onbetrouwbaarheid van de MR.

Om die te checken nam hij via Chevalier contact op met Louis Michel. En niet veel later werd er een etentje belegd in de Bruneau. Zonder Chevalier, maar mét Blijweert. Blijweert daarover: “Chevalier had me gevraagd om die ontmoeting te regelen en erbij te zijn.’ Chevalier ontkent dat echter. ‘Ah ja, zat ik daar dan als spook?”

Hoe dan ook was Blijweerts aanwezigheid voor de andere tafelpartners een complete verrassing. Behalve misschien voor Jean-Claude Fontinoy, ook al een goede bekende van Blijweert. “Ik had het gevoel dat Fontinoy hem mee had genomen”, zegt één van de aanwezigen. Feit is dat niemand het echt op prijs stelde.

“Wij hebben niet de gewoonte om discrete politieke gesprekken te houden met buitenstaanders erbij”, luidt het aan de kant van de MR. “En wij ook niet”, zegt Siegfried Bracke. “Ik ken Koen inderdaad al lang, en ik laat hem niet vallen, maar achteraf kwamen we allemaal tot dezelfde conclusie. Dit is niet voor herhaling vatbaar.”

Bron » Het Nieuwsblad

Orde naar Grondwettelijk Hof tegen BIM-wet

Geplaatst op door

De Orde van Vlaamse Balies stapt naar het Grondwettelijk Hof om de BIM-wet te laten vernietigen. Deze wet op de Bijzondere Inlichtingen Methoden maakt het mogelijk dat de staatsveiligheid telefoons afluistert, in woningen binnendringt en computers hackt om terrorisme en spionage op te sporen.

België is het enige Europese land waar de inlichtingendiensten nog niet over deze methodes mochten beschikken. De regeling van de controle op de toepassing van deze BIM-methodes is de meest verregaande van heel Europa. Zo verregaand zelfs dat sommigen ze onwerkbaar vinden.

Maar voor de Orde gaat de BIM-wet veel te ver. Ze vreest dat de ontdekte gegevens ook zullen worden gebruikt in strafonderzoeken. Zo kan een onderzoek van de staatsveiligheid naar vermeend terrorisme aan het licht brengen dat iemand rijk werd door financieel gesjoemel. Dat zou dan tegen de fraudeur kunnen worden gebruikt en dat zien de advocaten niet zitten.

Bron » Gazet van Antwerpen