Twee journalisten van Journal du Mardi hebben tijdens het weekend de voortvluchtige gedetineerde Pascal Lamarque ontmoet. Vandaag publiceert het weekblad een interview.

Lamarque was vanaf eind 1983 de vaste pennenvriend van het op 13 februari 1984 vermoorde Brusselse meisje Christine Van Hees. In een rapport van de staatsveiligheid werd Lamarque in 1997, in de nasleep van de zaak-Dutroux, aangewezen als een van de negen voornaamste protagonisten van de ‘mouvance Nihoul-Bouty’. Het Brusselse parket voerde in diezelfde periode, na de getuigenissen van getuige X1 (Regina Louf) onderzoek rond de vermeende betrokkenheid van Nihoul en co. bij de moord. Het merkte het rapport van de staatsveiligheid echter nooit op.

Vrijdag verklaarde een Brusselse substituut in de krant Le Soir dat er “geen verband bestaat tussen Pascal Lamarque en de entourage van Nihoul”. Die reactie, zo blijkt nu, berust op een schrijnend gebrek aan kennis van het dossier. In de zaak-Van Hees duikt nog een tweede persoon op met de familienaam Lamarque. Hij is ook een oude kennis van Nihoul. Het gaat om een vroegere portier van het café The Dolo die ooit nog hielp seksfuiven te organiseren in het kasteel van Faulx-les-Tombes. Hij was het die het parket destijds tipte over het feit dat Van Hees zou zijn vermoord door enkele punks. Ondanks tien jaar onderzoek, onder meer naar vermoede maar onbestaande satanische sekten, leverde dat spoor niets op, behalve een gerechtelijk precedent waarbij de Belgische staat in de zaak van een jonge punk door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens werd veroordeeld wegens het misbruik van de wet op de voorhechtenis.

Het parket ging er blijkbaar vanuit dat de staatsveiligheid de twee Lamarquen foutief met elkaar in verband had gebracht, maar dat is helemaal niet zo. Het gaat tweemaal om figuren uit de duistere entourage van Nihoul.

In Le Journal du Mardi spreekt Lamarque zelf het Brusselse parket tegen. Hij zegt Nihoul in het begin van de jaren tachtig “drie à vier keer te hebben ontmoet”, nadat hij was weggelopen uit een jeugdinstelling in Kasteelbrakel. Nihoul hielp hem aan een advocaat, zijn toenmalige levensgezellin Annie Bouty. Zij bezorgde Lamarque in 1982 een voogd, Claude C. Zijn naam komt eveneens voor in het rapport van de staatsveiligheid. Lamarque onderstreept wel dat hij Van Hees nooit voorstelde aan Nihoul.

Lamarque legt in het interview uit dat hij ontsnapte omdat hij zich in de gevangenis van Doornik gediscrimineerd voelde. “Ik kreeg maar één keer een dag verlof, anderen die in dezelfde situatie verkeren meermaals.” Lamarque is ook misnoegd omdat het Doornikse parket hem vorige week omschreef als “een gevaar”. Eén van zijn bedoelingen met het interview was duidelijk te maken dat hij niet gewapend is en dat hij zich niet zou verzetten als de politie hem zou arresteren.

Hoofdredacteur Michel Bouffioux van Le Journal du Mardi zei gisteren dat hij besloot het interview te publiceren om bij een eventuele arrestatie “een drama te vermijden”.

Bron » De Morgen

Het parket in Doornik heeft nog steeds geen spoor van Pascal Lamarque. De 34-jarige man slaagde er woensdag in te ontsnappen uit de gevangenis van Doornik. Een reconstructie van hoe dat gebeurde, doet het ministerie van Justitie vermoeden dat de aanleiding vooral verband houdt met zijn onvrede over het uitblijven van beloofde penitentiaire verloven.

Lamarque heeft een imposant strafregister, onder meer vanwege diefstallen met geweld en aanranding van een kind. Zijn naam duikt ook op in een van 24 maart 1997 daterend rapport van de staatsveiligheid over “de mouvance Bouty-Nihoul”. Daaruit blijkt dat Lamarque daar al sinds 1984 deel van uitmaakt. In die periode was Lamarque de vaste pennenvriend van Christine Van Hees (16). Dit meisje werd op 13 februari 1984 vermoord in een oude kampernoeliekwekerij in Brussel. Hoewel er na de verklaringen van getuige X1 (Regina Louf) in Neufchâteau meer dan een jaar lang is gespeurd naar de vermeende betrokkenheid van Nihoul en co. bij de moord, werd Lamarque totaal vergeten.

Toen het Brusselse parket in april 1998 het einde van het X1-onderzoek aankondigde, was Lamarque niet eens verhoord. Lamarque kan de moord niet hebben gepleegd. Hij zat in februari 1984 achter de tralies. Hij is mogelijk wel een van de beste geïnformeerde mensen omtrent het leven dat Christine Van Hees op het laatst leidde. Voor hem staat het vast dat de tiener effectief in contact is gekomen met Nihoul en enkele van zijn toenmalige vrienden.

Het is niet zo zeker of het recente openbaren van het rapport van de staatsveiligheid, in het boek De X-dossiers, de aanleiding kan zijn geweest voor de ontsnapping. Lamarque zit al vijf jaar onafgebroken in de cel. Hij werd op 24 mei 1994 voor een zoveelste keer veroordeeld en komt in theorie pas vrij op 10 augustus 2002. Sinds 8 april van dit jaar kwam hij echter in aanmerking voor een voorwaardelijke vrijlating.

Op 19 juni mocht Lamarque als ’test’ onder begeleiding van zijn moeder, zijn schoonvader en een vriend een uitstapje maken. Het gezelschap trok naar een pretpark, het werd een vrolijk weekeinde en op zondagavond bood Lamarque zich weer aan in de gevangenis. In de maanden die volgden, kreeg hij te horen dat de zaken gunstig evolueerden, maar van een vrijlating bleek dan toch geen sprake. Ook niet na een interventie van een oude kennis van Michel Nihoul bij een Brussels PRL-politicus.

Vorige woensdag kreeg Lamarque voor de tweede keer toestemming om de gevangenis te verlaten, dit keer om zijn moeder te bezoeken. Hij werd begeleid door een maatschappelijk werkster. Toen die in een winkelcentrum even naar het toilet ging, nam Lamarque de benen. Volgens zijn moeder was hij “het wachten beu”. In de gevangenis van Doornik wordt anderzijds niet begrepen waarom Lamarque zelf zijn kansen op een vrijlating verknalde.

In Het Laatste Nieuws kondigde de advocaat van Michel Nihoul, Frédéric Clément de Cléty, zaterdag aan dat hij de Belgische staat gaat dagvaarden wegens de volgens hem te trage behandeling van diens verzoek tot voorwaardelijke invrijheidstelling. De ex-zakenman wordt in Neufchâteau nog steeds beticht van medeplichtigheid aan de ontvoeringen van Laetitia Delhez, Julie Lejeune en Mélissa Russo. In de zaak-Dutroux werd zijn aanhoudingsmandaat echter al in januari 1997 door de KI in Luik opgeheven. Die oordeelde dat het parket in Neufchâteau te weinig bewijzen kon aanbrengen voor zijn schuld.

Nihoul zit nu nog een straf uit van vier jaar wegens oplichting. Op 22 april van dit jaar gaf het gevangenispersoneel in Sint-Gillis een positief advies voor zijn vervroegde vrijlating. De commissie die zich bij het ministerie van Justitie over de voorwaardelijke vrijlatingen buigt, had zich volgens de advocaat eind augustus al moeten uitspreken over het dossier, maar dat zou nog steeds niet gebeurd zijn. Clément de Cléty zegt nu een dwangsom te eisen van 50.000 frank per dag die nu nog verstrijkt.

Bron » De Morgen

Eén van de spilfiguren in het onderzoek naar de moord op het Brusselse meisje Christine Van Hees is ontsnapt uit de gevangenis. Pascal Lamarque was in de maanden voor de moord in 1984 de vaste pennenvriend van Van Hees. De ontsnapping volgt een week na de verschijning van het boek De X-dossiers. Daarin wordt een rapport van de staatsveiligheid geciteerd waaruit blijkt dat Lamarque destijds deel uitmaakte van een groep criminelen rond Michel Nihoul. Het Brusselse parket liet dit spoor vijftien jaar lang links liggen.

Pascal Lamarque is nu 35 jaar oud, maar heeft een strafregister dat ettelijke A4’tjes vergt. Tot woensdag zat hij in de gevangenis van Doornik een straf uit voor drugshandel, diefstal en geweldpleging. In theorie zou hij pas in augustus 2002 vrijkomen. Woensdag kon hij voor een tweede keer genieten van begeleid penitentiair verlof. In het kader van een aanvraag tot vervroegde vrijlating had hij om 11 uur een ontmoeting met een maatschappelijk werkster. Lamarque nam echter de benen. Pas om 13.30 uur werd alarm geslagen. Het Doornikse parket sprak gisteren over “een individu dat de autoriteiten zorgen baart”.

Vijftien jaar geleden was Lamarque, toen nog een tiener, een van de meest intrigerende figuren in het onderzoek naar de moord op Christine Van Hees. Dit 16-jarige meisje werd op 13 februari 1984 op gruwelijke wijze om het leven gebracht in een verlaten champignonkwekerij in Oudergem. Vrij snel bleek dat het slachtoffer er buiten het medeweten van haar ouders enkele bizarre kennissen op na hield. Eén van hen was Pascal Lamarque.

Destijds werden negen brieven van zijn hand teruggevonden in de slaapkamer van Christine Van Hees. Zij schreef hem minstens vier keer terug. De toon was erg vertrouwelijk. Van Hees had het over “gesprekken die ik beter niet opgevangen had” en over plannen om van huis weg te lopen. Lamarque was nooit een verdachte voor de moord, omdat hij toen in de gevangenis zat.

De moord in de oude kampernoeliekwekerij werd nooit opgehelderd. Eind 1996 kwam ze wel opnieuw in de belangstelling na de verklaringen die Regina Louf, getuige X1, aflegde bij het parket van Neufchâteau. Zij beschuldigde Michel Nihoul en enkele van zijn kennissen, onder wie ook Dutroux, van de moord. Volgens haar was Christine Van Hees verstrikt geraakt in een milieu van tienerprostitutie dat mee geleid werd door Nihoul. Ze noemde een reeks details die de speurders in eerste instantie deed besluiten dat zij zelf bij de moord aanwezig was.

Na een oorlog onder politiemensen en een controverse in de media besloot het Brusselse parket halfweg 1998 dat daar niets van aan was, en dat integendeel duidelijk was gebleken dat Van Hees nooit in contact had gestaan met Nihoul, Dutroux of hun entourage.

In het vorige week verschenen boek De X-dossiers wordt echter een rapport geciteerd dat administrateur-generaal Bart Van Lijsebeth van de staatsveiligheid op 24 maart 1997 verstuurde aan de met het X1-dossier belaste (nationale) magistraten. Daarin gaf hij een overzicht van het speurwerk dat zijn diensten onafhankelijk van Neufchâteau hadden verricht omtrent een sekte en een vzw rond Nihoul en zijn ex-levensgezellin Annie Bouty. Hij stelde een lijst op van de negen protagonisten van wat hij “de mouvance Bouty-Nihoul” noemde en vermeldde hun (veelal imponerende) strafregisters. Een van de negen was Pascal Lamarque.

Hoewel Van Lijsebeth met zijn rapport enkel assistentie hoopte te verlenen aan de met het X1-dossier belaste magistraten, heeft niemand onder hen het verband gelegd met de zaak-Van Hees.

In een reactie op het verschijnen van De X-dossiers verklaarde justitieminister Marc Verwilghen dat hij uitleg wil. Op zijn kabinet wordt gewerkt aan een lijst van vragen over de zogeheten ‘herlezingen’ van de verklaringen van X1. Dit onderzoeksdeel leidde tot de conclusie dat X1 alles verzon. Nu blijkt dat de herlezers onder meer tot hun bewijsvoering kwamen door de door X1 uitgesproken, en op video vastgelegde, woorden eigenhandig te wijzigen.

Verwilghen wil laten uitzoeken wat er exact is gebeurd. “Vooral ook omdat we nu vaststellen dat BOB’ers Patriek De Baets en Aimé Bille, die halfweg 1997 uit het onderzoek verwijderd werden, keer op keer worden vrijgesproken van alle betichtingen die tegen hen zijn geuit”, zei men gisteren op het kabinet-Verwilghen. “Blijkbaar hebben die mensen, in tegenstelling tot wat altijd is verteld, in het X1-dossier geen enkele fout begaan. En nu dit weer.”

Het is niet zeker of er een verband bestaat tussen de nieuwe gegevens en de plotselinge vrijheidsdrang van Lamarque. De man was wel op de hoogte van het verschijnen van De X-dossiers. Hij werd eind 1998 gecontacteerd door de auteurs en uitte toen zijn verbazing over het feit dat het Brusselse parket oordeelde dat Christine Van Hees Nihoul nooit had kunnen kennen. Lamarque was in Doornik niet echt een populaire gedetineerde. Onlangs liep hij een celstraf op voor het aftroeven van een cipier.

Bron » De Morgen

De politiediensten in en rond Doornik maken sinds woensdag jacht op Pascal Lamarque. De 35-jarige gedetineerde maakte woensdag van een begeleide uitstap misbruik om te ontsnappen. Toevallig kwam Lamarque vorige week in de belangstelling bij de publicatie van het boek De X-dossiers over de onderzoeken die het parket in Neufchâteau na de zaak-Dutroux opende. Eén ervan ging als gevolg van de verklaringen van getuige X1 (Regina Louf) over de moord op het Brusselse meisje Christine Van Hees in 1984. X1 beschuldigde zakenman Michel Nihoul en enkele kompanen van de moord.

Pascal Lamarque was van september 1983 tot kort voor de moord de pennevriend van Van Hees. Het Brusselse parket sloot vorig jaar het X1-spoor af met de conclusie dat uit niets was gebleken dat het meisje ooit in contact stond met het milieu rond Nihoul. Uit een vertrouwelijk rapport van de staatsveiligheid, geciteerd in De X-dossiers, blijkt dat Lamarque daar echter bekend stond als lid van een groep van negen criminelen met wie Nihoul zich in de vroege jaren tachtig omringde. Tot nu toe legde niemand het verband.

Bron » De Morgen