Een speurder van de zeemacht die het onderzoek voerde naar de dood van het 16-jarig Duits meisje Carola Titze, heeft een ingeving gekregen toen hij naar een uitzending keek op France 2 over Marc Dutroux. De man herkende in de beelden over de opgravingen bij Dutroux een mobilhome van de moordenaar, die sterk gelijkt op een mobilhome die hij destijds in De Haan heeft gezien.

Het lichaam van Carola Titze, zwaar beschadigd en in verre staat van ontbinding, werd op 11 juli 1996 in De Haan teruggevonden. Haar moordenaar is nooit opgepakt, naar het motief is het nog altijd raden. Tijdens de Dutroux-reportage herkende de man een mobilhome.

“Het was hetzelfde voertuig. Een grote Amerikaanse, in bruin en beige. Maar ik kan nu niet meer zeggen of het om dezelfde mobilhome gaat als degene die ik in de uitzending over Dutroux zag”, zegt de anonieme speurder in La Dernière Heure vandaag.

“Ik heb me altijd afgevraagd waarom men destijds geen verband heeft proberen te leggen tussen de verdwijning van An en Eefje en de moord op Carola”, zegt de man nog. “Ik herinner me de mobilhome in De Haan nog zeer goed. Niet het soort mobilhome dat je op elke hoek van de straat aantreft.”

Bron » Gazet van Antwerpen

Een deel van het dossier-Dutroux valt te raadplegen op het internet. Dat beweert La Dernière Heure. In de gegevens zijn gedetailleerde onderzoeksdaden en namen van verdachte pedofielen terug te vinden. Het hele dossier-Dutroux omvat 450.000 bladzijden. 1.200 daarvan zouden vrij te consulteren zijn op het web. De beheerder van de website gaat bijzonder ver. Hij publiceert zelf enkele processen-verbaal, wat tegen de wet op de privacy is.

In het stuk van het dossier valt ook de theorie over een grootschalig pedofilienetwerk te lezen. De namen van enkele politici duiken daar in op, zelfs die van de gewezen Amerikaanse president George W. Bush. Die zou zelfs naar Wallonië komen om er kinderen te verkrachten. Daarbij komt dat de identiteit van talloze verdachte pedofielen, voornamelijk uit het Luikse, zo maar te grabbel worden gegooid. De feiten waarvan ze verdacht worden, staan zelfs netjes uitgelegd tot in detail.

Enkelingen zouden hun straf al uitgezeten hebben. Een internetgebruiker kan ook makkelijk de onderzoeksgegevens over andere kinderontvoeringen raadplegen net als de banden van de hoofdverdachten in de zaak-Dutroux. Het blijft voorlopig een raadsel hoe zulke gedetailleerde onderzoeksdaden gelekt kunnen zijn.

Bron » Gazet van Antwerpen

Joan De Winne, het diensthoofd van het Slachtofferidentificatieteam van de federale politie, gaat woensdag met pensioen. Het Disaster Victim Identification Team van de federale politie werd in januari 1987 opgestart en kreeg 2 maanden later al een eerste grote opdracht: de identificatie van de slachtoffers die omkwamen in de Herald of Free Enterprise, de ferry die kapseisde voor de haven van Zeebrugge.

Maar Joan De Winne raakte bij het grote publiek pas bekend door de zoekacties naar de slachtoffers van Marc Dutroux. Mensen zullen hem het best blijven herinneren als de commissaris met het eeuwige petje op. De zaak Dutroux betekende ook een keerpunt voor zijn DVI-team, vanaf dan bekwaamde het team zich ook in het zoeken naar begraven of verborgen slachtoffers in criminele dossiers.

In 1999 roept het Internationaal Straftribunaal voor Joegoslavië de expertise van het DVI-team in om in Kosovo slachtoffers van etnische zuiveringen te identificeren. Enkele jaren later wordt De Winne ook nog es als forensisch expert aan het werk gezet in Macedonië. De Winne en zijn team werken onder het motto: “werken met doden, voor levenden”, ze willen slachtoffers vinden om de nabestaanden zekerheid te geven over wat met hun dierbaren gebeurd is.

Slachtoffers kunnen op verschillende manieren geïdentificeerd worden: aan de hand van zaken die op het lichaam gevonden worden, door de tanden, door DNA-analyse of door het nagaan van hun medische verleden, namelijk welke operaties een slachtoffer tijdens zijn of haar leven onderging.

De Winne pleit al lang voor een vijfde techniek: slachtoffers identificeren via hun oren, maar die techniek is nog niet ontwikkeld. De Winne is 54 en gaat het nu over een totaal andere boeg gooien. Hij verhuist naar Diksmuide en gaat er, samen met zijn vrouw, mensen opleiden om leiding te geven.

Maar het forensisch onderzoek laat hij nog niet helemaal los, de opbrengst van zijn boek “Als doden een gezicht krijgen”, over 20 jaar DVI-team, gaat naar dat onderzoek. Het is zijn grote droom om ooit een coördinerend orgaan op het niveau van de VN op te richten. In geval van schending van de mensenrechten zouden forensische experts dan wetenschappelijke bewijzen kunnen verzamelen voor een onderzoekstribunaal.

Bron » VRT Nieuws

“J’irai jusqu’au bout, si on me laisse faire”. Michel Bourlet, de openbare aanklager in de zaak-Dutroux die de gevleugelde woorden sprak, gaat op 28 februari met pensioen. De 60-jarige Bourlet wordt als substituut-procureur des Konings bij de rechtbank van eerste aanleg in Neufchâteau op zijn verzoek in ruste gesteld, meldt het Belgisch Staatsblad. Het Staatsblad van 3 februari kondigt de pensionering van de voormalige procureur des Konings aan.

“Bij koninklijk besluit van 22 april 2008, dat in werking treedt op 28 februari 2009, is de heer Bourlet, M., substituut-procureur des Konings bij de rechtbank van eerste aanleg te Neufchâteau, op zijn verzoek, in ruste gesteld. Hij kan zijn aanspraak op pensioen laten gelden en het is hem vergund de titel van zijn ambt eershalve te voeren.”

Bourlet, procureur des Konings in Neufchâteau sinds 1984, kwam in 1996 met onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte in de schijnwerpers toen de zaak-Dutroux losbarstte. Op 9 augustus 1996 verdween aan het zwembad van Bertrix de 14-jarige Laetitia Delhez. Na de arrestatie van Marc Dutroux, Michelle Martin en Michel Lelièvre worden Delhez en Sabine Dardenne op 15 augustus bevrijd uit de kelder van het huis van Dutroux in Marcinelle.

Bourlet wil de zaak tot op de bodem uitzoeken. “J’irai jusqu’au bout, si on me laisse faire”, verklaart hij op 24 augustus. De euforie na het terugvinden van Delhez en Dardenne sloeg om in verdriet, toen de lichamen van de vermiste meisjes Julie Lejeune, Mélissa Russo, An Marchal en Eefje Lambrecks werden ontdekt.

Connerotte werd in oktober 1996 bovendien van de zaak-Dutroux gehaald. Het Hof van Cassatie oordeelde toen in het zogenaamde spaghetti-arrest dat hij als onderzoeksrechter blijk had gegeven van partijdigheid, omdat hij deelnam aan een benefietbijeenkomst voor de ouders van de verdwenen kinderen.

Ook Bourlet zat daar aan tafel, maar als vertegenwoordiger van het openbaar ministerie mocht hij aanwezig zijn.Met de nieuwe onderzoeksrechter Jacques Langlois kwam Bourlet herhaaldelijk in conflict over het onderzoek naar “de netwerken” rond Dutroux en de rol van onder meer Michel Nihoul in de zaak.

Het duurde tot 22 juni 2004 tot Dutroux veroordeeld werd tot levenslang en tien jaar terbeschikkingstelling. Nihoul werd vrijgesproken van betrokkenheid bij de ontvoeringen en kreeg vijf jaar gevangenisstraf voor drugshandel en bendevorming. Bourlet zette in 2007 een stap terug en werd als procureur des Konings in Neufchâteau opgevolgd door Vincent Cambier. Sindsdien was Bourlet opnieuw gewoon substituut-procureur des Konings.

Bron » De Morgen