Vandaag weten we of er een derde assisenproces-Cools gehouden wordt in Namen. De advocaten van de beschuldigden Taxquet en Castellino voerden gisterochtend een pak elementen aan om de zaak vroegtijdig af te blazen. Dat de redelijke termijn ruimschoots overschreden is, bijvoorbeeld.

“Toen André Cools werd vermoord, zaten onze medewerksters op de kleuterschool”, legde Philippe Leloup, advocaat van Richard Taxquet, gisteren uit. “Mijn oudste dochter moest nog geboren worden. Vandaag is ze psychologe aan de universiteit. Toen ik aan mijn jongste dochter – derde jaar rechten ondertussen – onlangs zei dat ik zou tussenkomen in de zaak-Cools, wist ze niet eens over wie ik het had. Van Taxquet en het befaamde ‘arrest’ had ze in de les al wel iets gehoord. Maar ze dacht dat die zaak al lang achter de rug was. Ik zeg dit maar om aan te tonen wat 25 jaar concreet betekent.”

PS-politicus André Cools werd vermoord op 18 juli 1991. Pas in september 1996 kwam er een doorbraak in het onderzoek. Een anonieme getuige had de speurders tegen een vergoeding van 200.000 euro verteld hoe de vork aan de steel zat. In 1999 ging het dossier naar het parket-generaal met het oog op doorverwijzing naar assisen. Het assisenproces vond vier jaar later – eind 2003 – plaats. ‘Brein’ Alain Van der Biest had toen al zelfmoord gepleegd. Zijn rechterhand Richard Taxquet kreeg er twintig jaar.

Op een tweede assisenzaak in 2007 tegen Mimo Castellino alleen – die had geen dagvaarding voor het eerste proces ontvangen in Italië – kreeg deze laatste 20 jaar voor het rekruteren van de Tunesische huurmoordenaars. Het Europees Hof stelde nadien in 2009 en 2013 dat Taxquet en Castellino geen eerlijk proces gekregen hadden. Cassatie verbrak beide arresten en beval telkens een nieuw assisenproces. Dat wordt nu gehouden in Namen.

Vermoeden van onschuld geschonden

Alexandre Wilmotte, advocaat van Mimo Castellino: “De overschrijding van de redelijke termijn kan hier niet ter discussie staan. Die overschrijding heeft gevolgen voor de rechten van de verdediging. Vele getuigen zijn dood. En wie nog leeft, kan die zich nog herinneren wat er 25 jaar geleden precies is gebeurd? Het is hypocriet te beweren dat er nu nog een eerlijk proces mogelijk is.”

Rechtsleer en rechtspraak voorzien dan verschillende mogelijkheden. Onontvankelijkheid van de strafvordering en dus geen proces. Ofwel een proces, maar aan het eind een lagere straf, een eenvoudige schuldigverklaring zonder straf of de vrijspraak. Wilmotte pleitte voor het eerste. Meteen stoppen.

De advocaat van Castellino voerde verder aan dat zijn cliënt destijds steeds verhoord is zonder bijstand van een advocaat. De wet voorzag dat toen weliswaar niet. Nu mogen dergelijke verhoren niet meer als bewijs gebruikt worden. Idem wat de rol van anonieme getuige betreft. Volgens Wilmotte “een determinant bewijs: al de rest vloeit daaruit voort”. Ook dat kan niet meer volgens de ondertussen (2002) veranderde wet, pleitte de advocaat van Castellino. Hij zei ten slotte dat het “vermoeden van onschuld” in deze zaak veelvuldig geschonden is.

“De som van dit alles zijn zoveel elementen die krachtig pleiten voor de onontvankelijkheid van de strafvordering, dat het juridisch gevaarlijk is om dit proces toch te houden. Anders zullen we opnieuw naar Straatsburg moeten”, besluit de advocaat.

Nachtwerk

Philippe Leloup, advocaat van Richard Taxquet, hamerde op dezelfde nagels. Om af te ronden: “Veel van de wetswijzigingen – op de anonieme getuige, op de motivering van assisenverdicten – zijn in het wetboek terechtgekomen door de zaak-Cools. Het zou dan ook surrealistisch zijn om ze niet toe te passen op dit proces. Daardoor kan het nog onmogelijk doorgaan.”

Aanklager Marianne Lejeune drong aan om het proces wel te houden. “Er is een burger gedood. Er is een jonge vrouw zwaargewond geraakt. Die slachtoffers hebben recht op een proces. Maar niet tot elke prijs.” Volgens Lejeune moet het tijdens de behandeling van de zaak blijken of een eerlijk geding nog mogelijk is.

Het hof had gisteravond nachtwerk voor de boeg. Ten vroegste vanochtend om negen uur weten we of er een derde proces-Cools komt. Indien de drie magistraten zich vinden in de argumenten van de verdediging, kan het Openbaar Ministerie nog naar cassatie stappen.

Bron » De Morgen

Vandaag is het nieuwe assisenproces over de moord op politicus André Cools (PS) begonnen, ondertussen 26 jaar geleden. In 2004 kregen Richard Taxquet en Domenico Castellino een celstraf tot twintig jaar, vier anderen moesten vijf jaar de cel in. Maar volgens het Europees Hof voor de Rechten van de Mens kregen de eerste twee geen eerlijk proces. Nu volgt er een derde proces.

De aanklachten moeten onontvankelijk verklaard worden. Dat is de hoofdthese die de advocaten van de verdediging, Alexandre Wilmotte en Philippe Leloup, vandaag op de eerste dag van het nieuwe proces-Cools aanvoerden.

Domenico Castellino (61) en Richard Taxquet (59) moeten zich voor het hof van assisen van Namen verantwoorden voor hun deelname aan de moord op André Cools. De minister van Staat en burgemeester van Flémalle werd op 18 juli 1991 vermoord. Het hof zal normaal gesproken morgen om 9 uur in een arrest bepalen of ze de argumenten van de verdediging volgt. Dit proces is het derde proces voor een Belgisch hof van assisen in verband met de moord op PS-kopstuk André Cools.

Nog voor de voorlezing van de akte van beschuldiging door de advocaat-generaal, die normaal het assisenproces opent, voerden de advocaten Wilmotte en Leloup meerdere schendingen aan, onder meer de schending van de rechten van de verdediging, het recht op het vermoeden van onschuld, het recht op een eerlijk proces of nog het recht op bijstand van een advocaat in alle fases van de procedure.

Het hof stelt deze namiddag een arrest op en zal morgen om 9 uur bekendmaken of het, zoals de verdediging aanvoert, van oordeel is dat de vervolgingen onontvankelijk zijn.

Bron » De Morgen

De moord is opgelost en de daders zijn al gestraft. Toch start vandaag in Namen voor de derde keer een assisenproces over de moord op PS-topman André Cools (63). Voor dit derde proces zijn maar liefst vijf weken uitgetrokken. Dat is iets minder dan voor de voorbije twee asissenprocessen. Vijfentwintig jaar nadat de PS-politicus werd neergeschoten, is een deel van de getuigen overleden.

Twee beschuldigden staan terecht. Richard Taxquet (59), de ex-politieman die het tot privésecretaris schopte van wijlen PS-minister Alain Van der Biest, werd in 2004 veroordeeld tot twintig jaar cel als opdrachtgever van de moord.

Domenico ‘Mimo’ Castellino (61) werd al twee keer veroordeeld. Een eerste keer bij verstek in 2004, toen in totaal zes betrokkenen werden veroordeeld. Nadat de voortvluchtige Castellino twee jaar later bij een routinecontrole in Duitsland tegen de lamp liep, kreeg hij een tweede proces in 2007. Op dat assisenproces bis werd hij veroordeeld tot 20 jaar cel als chauffeur van de daders.

De moord zette ons land in de jaren negentig in rep en roer. In het onderzoek naar de moord kwamen een aantal corruptieschandalen aan het licht, waaronder de Agusta-affaire. De schandalen zouden leiden tot de veroordeling van vooraanstaande socialistische politici als Guy Spitaels en Willy Claes.

Arrest-Taxquet

Dat er nu een derde assisenproces komt, is het gevolg van een arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens op 13 januari 2009 – het befaamde arrest-Taxquet dat het Belgische rechtssysteem op de helling zette.

Richard Taxquet werd veroordeeld op basis van de verklaringen van een anonieme getuige. Hij wilde weten wat de motivatie voor zijn veroordeling was, en of de jury zich alleen baseerde op de informatie van die anonieme getuige. Zijn advocaten trokken naar Straatsburg, waar het Europees Hof oordeelde dat hij geen eerlijk proces gekregen had omdat de uitspraak niet werd gemotiveerd. Dat gebeurde vroeger niet in België, maar sinds de uitspraak van het Europees Hof worden alle schuldverklaringen van het assisenhof uitvoerig uitgelegd.

In 2011 beval het Hof van Cassatie een nieuw proces. Dat dit nog zo lang op zich liet wachten, komt omdat Castellino dezelfde weg bewandelde. Met in 2013 hetzelfde resultaat. De twee zijn inmiddels op vrije voeten. Door het arrest van het Hof van Cassatie zijn ze bovendien allebei officieel onschuldig. Zijn advocaat zei in 2011 dat Taxquet een ‘gebroken man’ is, ‘die jaren in de gevangenis heeft gezeten en zijn waardigheid wil terugvinden’.

Het is afwachten hoe dit derde assisenproces zal verlopen. In Franstalige media lieten de advocaten van de beschuldigden al weten dat ze meteen zullen vragen om het proces stil te laten leggen, omdat de redelijke termijn overschreden is.

Beschuldigende vinger

Taxquet heeft altijd zijn onschuld staande gehouden, maar wees met een beschuldigende vinger in de richting van zijn baas, Alain Van der Biest, die ook verdacht werd van de moord. André Cools, toen nog altijd de sterke man van de PS in Luik, wou Van der Biest wippen als gewestminister. Van der Biest pleegde vlak voor het eerste assisenproces zelfmoord.

Volgens de openbare aanklager was Taxquet voor zijn motieven gedreven door zijn carrière in de politiek. ‘Hij wist dat indien Alain Van der Biest als minister zou verdwijnen, ook zijn rol was uitgespeeld’, aldus de aanklager op het eerste proces.

Domenico Castellino heeft zijn aandeel wel bekend en wees ook de plek aan waar hij het moordwapen in de Ourthe gooide.

Bron » De Standaard

In Namen begint een nieuw assisenproces over de moord op PS-politicus André Cools in de zomer van 1991. Twee verdachten, Richard Taxquet en Domenico Castellino, werden in 2004 al veroordeeld tot twintig jaar cel. Maar volgens het Europees Mensenrechtenhof kregen ze toen geen eerlijk proces, en moest er dus een nieuw – derde – proces komen, bijna 26 jaar na de feiten.

André Cools werd op 18 juli 1991 Luik doodgeschoten toen hij het appartement verliet van zijn vriendin. Een van de opdrachtgevers van de moord bleek Richard Taxquet. Domenico Castellino bleek dan weer de huurmoordenaars te hebben vervoerd. Taxquet en Castellino kwamen beiden uit de entourage van PS-politicus Alain Van der Biest.

Zij werden in 2004 veroordeeld door een assisenjury. Later volgde nog een tweede proces tegen Castellino, omdat de toen voortvluchtige Castellino verstek had gelaten in 2004. Maar indertijd moest de assisenjury enkel met “ja” of “neen” antwoorden op de schuldvraag. Een motivatie was niet nodig. Taxquet en later ook Castellino trokken daarom naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, omdat ze wilden weten waarom ze veroordeeld waren.

Taxquet kreeg in 2011 gelijk van het Hof in Straatsburg. Hij had volgens de rechters geen eerlijk proces gekregen. Daarna heeft ons Hof van Cassatie het arrest van het assisenhof uit Namen verbroken, en nu moet een nieuwe assisenjury meer dan 25 jaar na de feiten opnieuw oordelen of Taxquet en Castellino al dan niet schuldig zijn. Een derde proces-Cools dus.

Dat er nu een nieuw proces van start gaat zo lang na datum, is niet zonder gevolgen. Enkele advocaten lieten al weten dat ze zullen inroepen dat de redelijke termijn overschreden is. Bovendien zijn elke getuigen van destijds al overleden. Taxquet en Castellino – op dit moment officieel onschuldig – zijn trouwens al enige tijd op vrije voeten.

De moord op Cools

André Cools was het Luikse zwaargewicht van de Franstalige socialisten. Hij had een enorme staat van dienst en stond bekend als zeer flamboyant. “Zo droeg hij geregeld een pistool bij zich. Zijn bewaarengel noemde hij het”, weet VRT-journalist Johny Vansevenant.

Cools had ook een politieke dauphin: Alain Vanderbiest. Cools zag hem als zijn opvolger. Maar Vanderbiest liet zich omringen met louche persoonlijkheden die contacten hadden met de Luiks-Italiaanse maffia die de politicus ook in hun macht hadden, onder meer door het drankprobleem van Van der Biest.

“André Cools had volgens zijn omgeving iets opgevangen van allerhande misbruiken door die medewerkers en zou daarom Van der Biest na de verkiezingen van november 1991 niet meer benoemen als minister. Reden genoeg voor de kabinetsmedewerkers van Van der Biest om Cools uit de weg te ruimen”, aldus Vansevenant.

Er werden twee Tunesische seizoensarbeiders ingeschakeld om de klus te klaren, zij werden in 1998 veroordeeld door een rechter in Tunesië. Het onderzoek naar de opdrachtgevers van de moord duurde een pak langer. Pas in 2004 werden onder anderen Richard Taxquet als opdrachtgever tot 20 jaar cel veroordeeld. Of Van der Biest ook zelf schuldig was aan de moord, zullen we nooit weten. Hij pleegde tijdens het eerste proces zelfmoord, en schreeuwde in een afscheidsbrief zijn onschuld uit.

Bron » VRT Nieuws