Eric Lammers, het beest. Extreemrechts complot?

De speurders van de cel Waals-Brabant zijn in hun onderzoek op zoek naar een vermeend extreemrechts complot om de staat te destabiliseren. Dat is al een tijdje duidelijk. Een hoofdrol in hun onderzoek wordt volgens insiders gespeeld door de voormalige extreemrechtse militant Eric Lammers, bijgenaamd Het Beest. De speurders zouden vermoeden dat hij aan de basis ligt van de vermeende tip aan de Delta-cel om te gaan duiken naar wapens in het kanaal nabij Ronquières. Op het moment van de duikwerken in Ronquières op 6 november 1986 zat Lammers in de gevangenis voor andere feiten.

Hij werd toen al gezien als een mogelijk lid van de Bende van Nijvel. De dag voor de duikwerken in 1986 werd hij door speurders die vanuit Nijvel aan het onderzoek naar de Bende werkten – en dus niet door de cel-Delta – uit de gevangenis gehaald. Hij moest in een nabijgelegen bos verdachte plaatsen aan duiden. De nieuwe speurdersploeg van de Cel Waals-Brabant zou vermoeden dat Lammers ‘en passant’ en stiekem ook de dumpingplaats van de wapens aan de cel-Delta heeft aangewezen.

Eric Lammers was in het begin van de jaren 80 lid van de extreemrechtse groeperingen Front de la Jeunesse en Westland New Post (WNP). Hij heeft een bijzonder rijkgevuld misdaadpalmares. Hij stond in 1987 een eerste keer terecht voor het Brusselse hof van assisen voor een dubbele moord in de Herdersliedstraat in Anderlecht. Lammers en zijn WNP-kompaan Marcel Barbier werden ervan beschuldigd dat ze een echtpaar hadden vermoord van wie ze vermoedden ‘dat het KGB-agenten waren’.

Barbier werd veroordeeld, maar Lammers ontsprong de dans. Voor even, want een jaar na zijn vrijspraak vermoordde Lammers de Antwerpse diamantairs Ludo en Patrick Moons. Vader en zoon Moons werden op 13 april 1988 in hun kantoor in de Antwerpse diamantwijk vermoord met een kogel in het hoofd en beroofd van een partij diamanten. Lammers werd veroordeeld tot de doodstraf. In 2003 kwam Lammers vrij. In 2007 werd hij in Hasselt veroordeeld voor een illegale trafiek in geneesmiddelen. Hij sloeg op de vlucht naar Servië. In 2009 werd hij uitgeleverd aan ons land.

Bron » De Standaard

“Manipulatie onderzoek van Bende van Nijvel niet bewezen, noch uitgesloten”

De vuilniszakken met bewijsstukken die in 1986 opgevist werden uit het kanaal Brussel-Charleroi in het onderzoek naar de Bende van Nijvel, lagen vier tot acht weken in het water, terwijl ze een jaar na de moorden van 1985 pas zijn opgevist. Volgens de procureur des konings van Charleroi zijn er geen bewijzen dat het onderzoek gemanipuleerd werd, maar is dat ook niet uitgesloten.

Op 6 november 1986 haalden duikers van de onderzoekscel naar de Bende van Nijvel onder meer wapens en een kogelvrij vest uit het water. De vondst legde een link tussen de eerste golf van overvallen, in september 1982 tot december 1983, en de tweede golf, in de herfst van 1985. Getuigen hadden individuen zakken in het water zien gooien, maar een eerste zoektocht in 1985 leverde niets op.

Onderzoeksrechter Martine Michel liet recentelijk een deel van de bewijsstukken opnieuw onderzoeken door het nationaal instituut voor criminalistiek en criminologie (NICC). Uit het onderzoek van het NICC blijkt dat de objecten maar vier tot acht weken in het water lagen.

De procureur des konings van Charleroi, Pierre Magnien, heeft nog geen verklaring voor de resultaten van het onderzoek. “Het is niet bewezen, maar ook niet uitgesloten dat iemand het onderzoek heeft gemanipuleerd”, zegt hij.

Bron » De Morgen

Tueurs du Brabant: Une enquête manipulée

Rebondissements dans cette affaire vieille de 30 ans! Moustique apporte la preuve d’une manipulation de l’enquête, dès l’origine. “On” a trompé la justice et celle-ci s’est montrée très conciliante. Aujourd’hui, l’enquête redémarre. Par le bon bout?

Jeudi 6 novembre 1986. Canal de Charleroi, légèrement en amont du plan incliné de Ronquières. Des plongeurs lèvent la main en signe de victoire. Ils ont été sollicités par la “cellule Delta” de Termonde, qui enquête sur les tueries du Brabant. Vingt-huit morts. La plupart dans des grandes surfaces, à des heures de haute affluence.

Une série de braquages sauvages qui, durant la première moitié des années 1980, auront contraint les Belges à effectuer leur shopping sous l’œil d’hommes en armes postés sur les toits des magasins. Deux vagues de tueries. La première, du 30 septembre 1982 au 1er décembre 1983. La seconde, plus courte et plus sanglante, entre le 27 septembre et le 9 novembre 1985.

Cette année-là, le procès verbal 2420 du dossier d’instruction relatif à la filière boraine, suspectée à l’époque, avait déjà mené les policiers sur les berges du canal. Des témoins semblaient formels: le soir de la dernière tuerie, celle d’Alost, ils avaient vu des individus jeter des sacs dans l’eau. Les tueurs, vraisemblablement. Et pourtant, les enquêteurs de Nivelles étaient rentrés bredouilles.

Mais ce jeudi de novembre 1986, au lieu-dit le Large de Fauquez, la pêche de Ronquières s’avère miraculeuse. Sont notamment exhumées: des armes ayant servi en 1982-1983 comme en 1985. Une veste pare-balles volée à Tamise en 1983, et un mini-coffre volé à Alost en 1985. Un pistolet arraché à des policiers lors de la première vague de tueries, et des cartouches de Riot Gun n’ayant servi qu’en 1985. La deuxième opération menée dans les eaux noires du canal aura donc été la bonne. Enfin, la bonne …

La découverte en 86 des fameux sacs a conditionné les enquêtes des cinq juges d’instruction qui se sont épuisés sur les traces des tueurs. Cette pêche de Ronquières a établi un lien jugé manifeste entre les attaques de la première et de la seconde vague. Assurément opérée par une seule et même bande, pensait-on. Mais aujourd’hui, l’enquête rebondit! Désignée en mai 2009, la juge d’instruction Martine Michel a récemment fait examiner une partie du butin de Ronquières auprès de l’Institut national de criminalistique et de criminologie (INCC).

Et, surprise, il apparaîtrait que les pièces à conviction repêchées en novembre 1986 n’ont pas pu rester durant un an dans les eaux du canal de Bruxelles-Charleroi. Si cela avait été le cas, des billets porteurs d’encre auraient été réduits en bouillie. Les armes auraient été oxydées. Une révolution mentale… Ce ne sont pas nécessairement les tueurs qui ont balancé le butin à l’eau. Et certainement pas en 1985!

Ces nouveaux éléments matériels démontreraient une énorme manipulation. Les indices auraient donc été mélangés pour créer un lien artificiel entre toutes les tueries. Cela, on s’en doutait… même si, pendant plus de vingt ans, les juges et les enquêteurs ont été aveuglés par cette hypothèse. Plus étonnant: la justice pourrait être passée à côté d’un indicateur.

Les plongeurs de 1986 ont eu la tâche aisée. Comme si quelqu’un leur montrait où chercher en dessinant une croix sur l’eau. Pourrait-on retrouver cet éventuel informateur, susceptible de dénoncer les tueurs? Et que penser de l’attitude des policiers de Termonde qui ont repêché les sacs? Ont-ils dit toute la vérité? L’un d’entre eux aurait-il pu manipuler l’enquête? L’envoyer sur une fausse piste?

Pour percer le mystère, les nouveaux enquêteurs dirigés par Martine Michel ont utilisé les grands moyens. Ils ont entendu un à un, deux par deux, les policiers qui avaient procédé aux fouilles de Ronquières. Pourquoi ont-ils trouvé ce que d’autres n’avaient pu extraire de la vase un an plus tôt? Sur quelle base les plongeurs ont-ils rapidement exhumé les sacs? A ces questions, ils auraient apporté des réponses divergentes… Des contradictions intrigantes pousseraient les enquêteurs à vouloir en savoir davantage. D’autant que le coup de pied dans la fourmilière semble délier les langues.

Sur un site monté aux Pays-Bas par un mystérieux “Ben”, un forum public a mis récemment en présence des copains d’alors manifestement très au fait des opérations de Ronquières. Une demi-douzaine de chatteurs s’y expriment comme des gendarmes, alignent force détails et défendent une thèse qui suggère que des enquêteurs auraient pu eux-mêmes mêler les indices jetés dans le canal.

Ils jugent en tout cas que ces éléments ont été dispersés en 1986 et non en 1985 – le rapport de l’INCC confirmant cela. Ce n’est pas banal: un forum public si bien informé et où, trente ans après les faits, sont partagés des documents inédits. Qui sont ces chatteurs éclairés se réfugiant derrière les pseudonymes Merovinger, K& ou The End? Pourraient-ils aider à débusquer les tueurs du Brabant?

Il semble incroyable que le mystère de Ronquières n’ait pas été percé plus tôt. La deuxième des commissions d’enquête parlementaire consacrées aux tueries avait pourtant ouvert une voie royale, en 1997: “La commission a (également) découvert dans le dossier des éléments pouvant indiquer que les enquêteurs ont pu être manipulés. La commission estime qu’une instruction complémentaire s’impose sur ce point”, lit-on dans ses conclusions. En quinze ans, cette possible manipulation n’avait jamais fait l’objet de “l’instruction complémentaire” suggérée! Jusqu’aux récentes opérations policières, donc.

Interrogé par nos soins, l’ancien juge d’instruction de Termonde Freddy Troch, qui menait les auteurs de la pêche miraculeuse de 1986, lâche ce commentaire laconique: “Il aurait été mieux qu’on n’ait rien trouvé, ce fameux 6 novembre 1986! Je pourrais écrire un livre à ce propos… Ce que je peux assurer, c’est qu’à ma connaissance, mes hommes n’avaient pas d’indicateurs”.

Mais le juge Troch aurait-il pu le savoir alors que la commission d’enquête parlementaire de 1997 a conclu que “le juge d’instruction (Troch) n’était pas et n’est toujours pas au courant des dispositions particulières prises par les enquêteurs”? Une conclusion que Freddy Troch, aujourd’hui encore, conteste formellement …

A Moustique, Freddy Troch déclare que “ceux qui ont déposé les sacs – mais qui?, c’est la question – ont voulu prouver qu’il existait des liens entre les tueries de 1982-83 et celles plus sanglantes de 1985. Il y a là une forme d’organisation. Pour moi, en tout cas, tout s’est arrêté en 1990. J’ai été dessaisi du dossier dans des circonstances que je n’accepterai jamais et alors que je proposais de réunir à Bruxelles les meilleurs enquêteurs travaillant en parallèle sur des dossiers qu’il aurait fallu joindre. Nous aurions pu trouver, à l’époque. J’en suis certain”.

Les tentatives de Martine Michel, sixième juge d’instruction en charge du dossier, sont en tout cas celles de la dernière chance. La méthode de travail de cette magistrate de 51 ans parait basique mais efficace. Cette spécialiste des affaires criminelles s’est concentrée sur les trente dernières heures de la saga meurtrière.

Imaginant là un moment de faiblesse des tueurs. La juge Michel et son greffier ont patiemment classé et archivé les onze mètres de boîtes empilées qui gisaient dans les couloirs du palais de justice de Charleroi. Certaines ont dû être récupérées… notamment chez des experts. Il suffisait d’y penser et d’y mettre la volonté.

Ranger un dossier qui compte aujourd’hui plus d’1,2 million de pièces, organiser par noms de suspects, faits, dates d’agressions, indices ou armes, imputer les portraits-robots à des attaques précises: cela n’avait jamais été fait de manière méthodique. Pendant plus de vingt ans, l’enquête s’est enlisée au point que, bien sûr, aucun des 28 meurtres n’a été élucidé, mais même pas un des délits liés au dossier, pas le moindre vol de voiture, rien. Au point que dans cette affaire, apparemment sans indicateur, la prime de 250.000 euros promise par Delhaize n’a jamais trouvé preneur…

Mais, pour la première fois, l’espoir renaît vraiment. Avec des preuves formelles de manipulation, des témoins ou des complices d’une manœuvre dilatoire, un possible indicateur… Et d’autres surprises pourraient suivre, jusqu’à mener la juge Michel au but.

Bron » Moustique

“Manipulaties in dossier Bende van Nijvel”

Een aantal bewijsstukken die in november 1986 opgevist werden uit het kanaal Brussel-Charleroi in het onderzoek naar de Bende van Nijvel, lagen minder dan een jaar in het water. Dat blijkt uit een rapport van het nationaal instituut voor criminalistiek en criminologie (NICC), waarover het weekblad Moustique bericht. Het blad meent dan ook dat het onderzoek werd gemanipuleerd.

Op 6 november 1986 haalden duikers van de onderzoekscel naar de Bende van Nijvel, onder meer wapens en een kogelvrij vest uit het water. De vondst legde een link tussen de eerste golf van overvallen, in september 1982 tot december 1983, en de tweede golf, in de herfst van 1985. Getuigen hadden individuen zakken in het water zien gooien, maar een eerste zoektocht in 1985, leverde niets op.

Recent liet onderzoeksrechter Martine Michel, die in 2009 is aangesteld, een deel van de bewijsstukken opnieuw onderzoeken door het NICC. Dat stelt dat de objecten minder dan een jaar in het water lagen, aldus Moustique. “Mocht dat wel het geval zijn, zouden de bankbiljetten vergaan zijn en de wapens geoxideerd”, stelt het weekblad.

Het meent dat het onderzoek werd gemanipuleerd. “De bewijsstukken zouden door elkaar zijn gehaald, om een artificiële link te creëren met eerdere moorden”. Bij de overvallen van de Bende Van Nijvel vielen in de jaren ‘80 28 dodelijke slachtoffers. De feiten dreigen op 10 november 2015 te verjaren.

Bron » De Standaard

“Had ik die wapens van de Bende maar nooit gevonden”

“Ik heb ongeveer alle watertjes doorzwommen die als magistraat van eerste aanleg mogelijk zijn. Daarna heb ik telkens alles kunnen relativeren, behalve één ding: dat de minister van Justitie het onderzoek naar de Bende van Nijvel in 1990 bij mij heeft weggehaald. Dat was de doodsteek voor het onderzoek.”

Freddy Troch is in 1983 onderzoeksrechter in Dendermonde geworden. “Voor het Bende-onderzoek hadden we de cel-Delta opgericht. Dat was een schitterende periode. Onze ploeg hing goed samen. Er werd heel hard gewerkt, maar er kon ook plezier worden gemaakt. We hadden ook het gevoel dat we vooruitgang boekten.”

In 1986 doorzochten duikers in opdracht van Troch het kanaal van Ronquières. Zij hadden meer succes dan de duikers die dezelfde taak eerder al in opdracht van het parket van Nijvel hadden gedaan. “We hebben toen de wapens van de Bende gevonden”, zegt Troch.

“Maar soms denk ik dat we die beter niet hadden gevonden. We hebben ons daar later, onder meer in de parlementaire Bende-commissie, voor moeten verdedigen. Alsof die vondst iets abnormaals was. Terwijl we ons daarvoor gewoon baseerden op de pv’s van de politie. We hadden hiermee veel vijanden gemaakt, want we hadden iets gevonden wat anderen over het hoofd hadden gezien.”

Vier jaar na die vondst was daar plots die beslissing om het onderzoek volledig aan een onderzoeksrechter in Charleroi toe te vertrouwen. “Nog altijd kan niemand me vertellen van waar die beslissing kwam”, zegt Troch. “Het initiatief kwam van de toenmalige minister van Justitie, Melchior Wathelet. Naar de buitenwereld stelde hij dat voor als een stap vooruit. Hij gaf de schijn dat hij de zaken als minister in handen nam. In werkelijkheid is vanaf dan het onderzoek stilgevallen.”

Naar de echte reden voor deze beslissing is het nog altijd raden. “Het enige wat ik me kan inbeelden, is dat we onze tijd te ver vooruit waren”, zegt Freddy Troch. “We wilden met de verschillende betrokken parketten en politiediensten samenwerken. Blijkbaar hebben we daarbij op zere tenen getrapt.”

“Het blijft onbegrijpelijk dat een zaak met zoveel feiten en zoveel betrokkenen, nog altijd niet opgelost geraakt. Ik zeg niet dat wij het zeker hadden opgelost, als men ons had laten doen. Maar door de zaak van ons af te nemen, is het toen in ieder geval onderzoekstechnisch wel helemaal verbrod.”

Bron » De Standaard