Justitie wil maar één ding: ons zo lang mogelijk in de cel houden.’ Tot die vaststelling komt Pierre Carette (46), een van de drie gevangen leden van de CCC. In een exclusief telefonisch interview vanuit Leuven-Centraal spreekt hij de de beweringen van Justitie tegen dat de CCC’ers dezelfde behandeling krijgen als andere gedetineerden.

Pierre Carette, Bertrand Sassoye en Pascale Vandegeerde kregen in 1988 levenslang voor het plegen van aanslagen tegen kapitalistische bolwerken in heel België. De acties eisten dertig slachtoffers: twee doden en achtentwintig gewonden.

De advocaten van het trio organiseerden dinsdag een persconferentie omdat ze vaststellen dat het trio, dat al 13,5 jaar gevangen zit, niet in aanmerking komt voor vervroegde vrijlating. Justitie weerlegde de kritiek door te stellen dat de drie dezelfde behandeling krijgen als andere gevangenen die verzoeken indienen voor voorwaardelijke invrijheidstelling. Het ontkende eveneens het bestaan van een speciaal comité van vertegenwoordigers van Justitie, gevangeniswezen, rijkswacht en staatsveiligheid, dat hierover zou beslissen.

“Justitie liegt”, reageert Carette vanuit de gevangenis. Volgens hem krijgen hij en zijn medestrijders al jaren een bijzondere behandeling. De veertigjarige Carette vreest dat hij nooit vrijkomt. “Mijn verzoeken voor penitentiair verlof worden systematisch geweigerd. Op 15 maart behandelde het personeelscollege van de gevangenis mijn aanvraag voor voorwaardelijke invrijheidstelling. Er werd unaniem beslist de zaak zes maanden uit te stellen.”

De reden ligt volgens Carette voor de hand. “Justitie wil ons zo lang mogelijk in de cel houden.”

Volgens Carette bestaat er wel degelijk een speciaal comité dat beslist over de verzoeken voor voorwaardelijke invrijheidstelling van de CCC’ers. “Dit comité is uitdrukkelijk ter sprake gekomen op het personeelscollege van 15 maart. Vanaf het begin van de jaren negentig weten we dat het er is. Justitie heeft het bestaan ervan meermaals erkend tegenover onze advocaten. Ook de administratie verwijst ernaar en stelt dat het daardoor niets kan doen voor ons.”

Sinds zijn overplaatsing van Bergen naar Leuven-Centraal staat Carette naar eigen zeggen onder het rechtstreeks gezag van psychiater Van den Broeck. “Hij is lid van het speciaal comité en blokkeert samen met de rest stelselmatig mijn dossier.”

Carette zegt dat hij de voorbije jaren vele malen is onderzocht door psychiaters. “In de jaren dat ik in Bergen zat was dat een keer of vijftien: sessies van een tot anderhalf uur.” Hij dacht dat de verslagen keurig in zijn dossier belandden, tot hij sinds kort inzage heeft in zijn dossier. “Tot mijn grote verbazing bevat het alleen wat juridische stukken en documenten van de administratie. Van de psycho-sociale dienst zit er enkel een fax in die dateert van 11 maart, vier dagen voor de bijeenkomst van het personeelscollege. In het schrijven wordt gesteld dat ik meewerk aan het onderzoek. Voor de rest is mijn dossier leeg.”

Ook wat het regime betreft krijgen de CCC’ers volgens Carette al jaren een uitzonderingsbehandeling. “De eerste drie jaar zaten we volledig afgesloten van de buitenwereld. Sindsdien mogen we bezoek ontvangen: alleen familie. In mijn geval is dat mijn moeder. Ik zie haar een keer of drie per jaar. Bezoekaanvragen door niet verwanten worden stelselmatig geweigerd.”

Het contact met de buitenwereld verloopt noodzakelijkerwijs via de post. “Die wordt stelselmatig gecontroleerd. Sterker nog: gekopieerd.”

Volgens de nieuwe wet, die op 1 maart in werking trad, verschijnen gedetineerden van wie de voorwaardelijke invrijheidstelling tot driemaal toe werd geweigerd automatisch voor de commissie die zich bezighoudt met de vervroegde vrijlating. De enige voor wie die vlieger opgaat is Pascale Vandegeerde. Haar dossier bevindt zich momenteel bij de administratie. Die moet het overmaken aan de minister van Justitie. Al is hij niet meer zoals vroeger uiteindelijk bevoegd voor een eventuele vrijlating, hij moet wel een advies geven. Daarna beslist de commissie.

Carette voorspelt dat ook Vandegeerde, die in het CCC-dossier het minst verantwoordelijkheid draagt van de drie, niet vrijkomt. “Ze zullen ons nooit behandelen als andere gevangenen.”

Bron » De Morgen

De drie kopstukken van de CCC (Cellules Communistes Combattantes) willen van Justitie weten waarom ze niet in aanmerking komen voor vervroegde vrijlating, zoals anderen die levenslang kregen. Lukte dat niet via de wet-Lejeune, de nieuwe wet op de voorwaardelijke invrijheidstelling lijkt evenmin te gelden voor de links-extremisten uit de jaren tachtig. Het kabinet van Justitie ontkent dat het trio een ongelijke behandeling krijgt.

Pierre Carette, Bertrand Sassoye en Pascale Vandegeerde werden in december 1985 aangehouden wegens het plegen van aanslagen tegen multinationals, militaire installaties, banken en eigendommen van politieke partijen. Daarbij vielen twee doden en achtentwintig gewonden. De ‘politieke activisten’ kregen in 1988 levenslang. Medegevangenen kwamen na het uitzitten van een derde van hun straf vervroegd vrij op grond van de wet-Lejeune, maar zij niet. Anno 1999 krijgen ze in de gevangenissen van Namen, Luik en Leuven nog altijd een speciale behandeling. Zo wordt hun post steevast gecontroleerd en gekopieerd en mogen ze alleen familie zien.

De raadslieden vrezen dat de drie door die ongelijke behandeling geen kans maken op vervroegde vrijlating via de wet op de voorwaardelijke invrijheidstelling. Die haalde, na de blunder met Marc Dutroux, de beslissingsbevoegdheid over de vrijlating weg bij de minister van Justitie en droeg haar over aan commissies (CVI’s). Ze opereren sinds 1 maart en buigen zich over gevangenen die minstens een derde van hun straf hebben uitgezeten. Voor gedetineerden met levenslang is dit 10 jaar.

De CCC’ers zitten al dik 13 jaar in de cel. Volgens de wet moeten kandidaten een advies hebben van het personeelscollege van de gevangenis. Is dat positief, dan verschijnen ze voor de CVI, bij een negatief niet. Pascale Vandegeerde kreeg op 11 maart dit jaar een unaniem gunstig advies. Toch verscheen ze nog niet voor de vrijlatingscommissie.

Navraag leert dat er meer voorwaarden zijn. De kandidaat moet zich goed gedragen hebben, er mag geen gevaar voor herhaling zijn en evenmin elementen die doen twijfelen aan resocialisatie van de gedetineerde in de maatschappij. Volgens de advocaten voldoet Vandegeerde aan alle eisen maar wordt de zaak op politiek niveau geblokkeerd. De minister van Justitie wacht volgens hen op de beslissing van een comité met vertegenwoordigers van rijkswacht en staatsveiligheid.

Het kabinet van Justitie spreekt dat tegen. “Dat comité bestaat niet. De dossiers van de CCC’ers volgen dezelfde weg als die van andere gedetineerden.” Waarom het bij Vandegeerde dan zo lang duurt? “Vertraging bij de behandeling van dossiers door de administratie”, luidt het. Die is nog niet ingewerkt in de nieuwe situatie maar kreeg al een stroom verzoeken te verwerken waarover de minister zijn advies moet geven. “Het dossier van Vandegeerde kan dus nog niet bij de CVI zijn”, aldus het kabinet.

Bron » De Morgen