Jaarlijkse archieven: 2012

Topgangster Leon De Staerke betrokken bij schietincident met dode in Vorst

Geplaatst op door

De gangsters die vrijdag in Vorst onder vuur werden genomen door speciale eenheden van de federale politie, waren zware jongens. Eén van hen was de beruchte Leon De Staerke (73), de broer van Philippe. Een medeplichtige van De Staerke kwam om.

Vrijdagochtend om 7 uur draaide de wagen met Pascal F. (48) aan het stuur en met Eric B. (48) en een derde onbekende man als passagiers de autokeuring op aan de Luitenant Lotinstraat in Vorst. Daar sloegen de speciale eenheden van de federale politie meteen toe. De agenten observeerden de gangsters al een tijdlang omdat er vermoedens bestonden dat zij achter een reeks recente overvallen en diefstallen zaten.

De agenten waren getipt dat hun volgende doelwit de autokeuring van Vorst zou kunnen zijn. Het plan was de gangsters op te pakken voor ze konden toeslaan. Het drietal liet zich echter niet zomaar oppakken toen de politie hen aanmaande om uit hun wagen te stappen. Volgens het getuigenis van de agenten reed Pascal F. prompt met zijn wagen in op de zwaarbewapende politie. Hij bekocht die daad met zijn leven.

Pascal F. werd door de politie neergeschoten achter zijn stuur. Eric B. (48), een man met een rijk gevuld strafblad wegens gewapende overvallen, werd door twee kogels getroffen. Hij is zwaar gewond maar niet in levensgevaar. De derde gangster in de auto werd geraakt in het been. De gangsters zelf kregen niet de tijd om te schieten. In hun auto vonden de agenten een kogelvrij vest, een jachtgeweer en twee pistolen.

Even verderop in de straat plukten de agenten wat later een vierde man van straat. Dat was niemand minder dan de beruchte Leon De Staerke, lid van de gangsterclan De Staerke. “Puur toeval”, zo zegt De Staerke zelf, maar daar geloven de speurders niet veel van. Volgens hen stond hij op de uitkijk. Hij is bovendien een vriend van Eric B. De twee moesten gisterenochtend trouwens nog samen in Brussel voor de rechtbank verschijnen voor hun rol in een andere overval. Maar dat plan ging niet door.

Leon De Staerke is een beruchte figuur uit de Belgische misdaad. Hij verscheen in juni 1987, samen met enkele andere beruchte gangsters uit die periode, in Gent voor het hof van beroep als lid van de Bende van Baasrode. Naast hem zaten een groepje topgangsters: zijn broer Philippe De Staerke, Apostolos Papadopoulos, Alain Moussa en Dominique Salesse. Er bestonden lange tijd vermoedens dat de Bende van Baasrode ook achter de aanslagen van de Bende van Nijvel zat.

Leon De Staerke was ook een vertrouweling van zijn leeftijdsgenoot Marcel Habran, de godfather van de Luikse maffia. Het parket van Brussel heeft een onderzoeksrechter aangesteld die moet nagaan of de agenten inderdaad uit wettige zelfverdediging handelden toen ze het vuur openden op de wagen. Er werd gisteren nog een reconstructie gehouden.

De drie overlevende gangsters moesten vrijdagavond nog voor de onderzoeksrechter verschijnen. Die moest beslissen of ze aangehouden bleven. Voor Leon De Staerke lijkt het er nu wel op dat zijn criminele carrière voorgoed voorbij is.

Bron » De Standaard

Te weinig politie voor strijd tegen fraude

Geplaatst op door

Het college van procureurs-generaal vindt dat de politie te weinig capaciteit vrijmaakt voor onderzoeken naar corruptie, zware financiële fraude en witwaspraktijken. Dat schrijft het college in zijn jaarverslag.

“We zien dat criminelen zich omscholen van meer algemene criminaliteit naar witteboordencriminaliteit. Die vorm van criminaliteit is vaak gemakkelijker te realiseren, houdt minder risico’s in en levert veel grotere criminele winsten op.” Het citaat komt uit het jaarverslag 2010-2011 van het college van procureurs-generaal. Dat staat sinds gisteren op de website van het openbaar ministerie.

Volgens het college van procureurs-generaal scholen criminelen zich om omdat ze weten dat er veel kans is dat witteboordencriminaliteit nooit voor de rechter komt. Economische en financiële misdrijven zijn nochtans een prioriteit in het Nationaal Veiligheidsplan van de regering, zo stelt het college vast.

“Maar”, zo schrijven de procureurs-generaal, “de politiecapaciteit is onvoldoende en biedt niet de mogelijkheid om het strafrechtelijk beleid ter zake – met name voor corruptie, zware financiële fraude en witwaspraktijken – ook daadwerkelijk uit te voeren.”

Volgens het college gebeurt het geregeld dat nadat een geval van fraude wordt vastgesteld maanden moet worden gewacht vooraleer er voldoende politiemensen worden vrijgemaakt voor het onderzoek. “Het tekort aan politiecapaciteit maakt dat de onderzoeken langer duren, wat een slecht signaal is aan het criminele milieu.”

Het college wijt het falen van de fraude-onderzoeken niet alleen aan de politie. “De onderzoeken slepen te lang aan, maar ook de procedures na de afsluiting van het gerechtelijk onderzoek nemen doorgaans te veel tijd in beslag. Niet zelden komt het tot een overschrijding van de redelijke termijn of zelfs een verjaring van de strafvordering. De procedurele sancties die hieraan gekoppeld worden, zijn buitensporig in verhouding tot de ernst van de feiten.”

Het college maakt er een prioriteit van om voor het huidige gerechtelijk jaar de doorlooptijd van grote fraude-onderzoeken aanzienlijk te verminderen, om op die manier verjaring tegen te gaan.

Wat geldt voor de grote fraude-onderzoeken, geldt volgens de procureurs-generaal ook voor de corruptie-onderzoeken. Ook hier zorgt een te beperkte politiecapaciteit voor vertraging. Volgens het college moet ook de verhouding tussen de politie-investeringen in onderzoeken naar privé en publieke corruptie herbekeken worden.

De politie investeerde te veel mankracht in privé-omkoping, zoals de zaak-Ye, en te weinig in publieke corruptie. Het college bestaat uit de procureurs-generaal van de vijf hoven van beroep in België: Brussel, Gent, Antwerpen, Bergen en Luik.

Bron » De Standaard

Dutroux wil brief aan vader Lejeune verkopen aan hoogstbiedende

Geplaatst op door

Volgens het magazine Dag Allemaal wil Marc Dutroux een brief sturen naar Jean-Denis Lejeune, net zoals zijn ex-vrouw Michelle Martin, en wil hij zijn schrijfsels verkopen aan de hoogstbiedende media.

Marc Dutroux, die opgesloten zit in de gevangenis van Nijvel, beschikt tegenwoordig over een soort van ‘manager’. Het gaat om een persoon die anoniem wil blijven, maar naar eigen zeggen regelmatig een bezoek brengt aan Dutroux en al jarenlang met hem correspondeert. Hij fungeert ook als tussenpersoon met de pers, voor reacties of interviews moet je bij hem terecht, met een goedgevulde portefeuille.

Volgens Dag Allemaal bevestigt de zogenaamde manager dat Marc Dutroux klaar is om te reageren op de vrijlating van zijn ex-vrouw en om de pers in de gevangenis te woord te staan. Ook wil hij zijn brief aan Jean-Denis Lejeune publiek maken, maar dan wel tegen de hoogst mogelijke prijs.

Waarom wil Dutroux net nu met een brief naar buitenkomen, waarmee hij zijn kansen op vervroegde vrijlating volledig opblaast? Volgens zijn ‘manager’ heeft Dutroux gezegd dat hij nu wel kan praten omdat hij niemand meer hoeft te ‘beschermen’ sinds de vrijlating van Michelle Martin. Maar vooral zijn benarde financiële situatie zou hem aangezet hebben om de brief aan de hoogstbiedende te verkopen. Sinds zijn proces in 2003 kan Dutroux nog amper zijn eigen advocaat betalen.

Maar Dutroux wil meer dan geld alleen voor zijn brief. Zo vroeg hij aan Dag Allemaal om hem ook een kopie van een proces-verbaal uit zijn dossier te bezorgen. Het bewuste pv gaat over een verhoor van politicus Philippe Deleuze, die destijds in contact stond met Michel Nihoul. De vraag naar dit specifieke pv toont aan dat Dutroux nog altijd bezig is met zijn verdediging gebaseerd op één groot pedofilienetwerk dat onder hoge bescherming stond.

Jean-Denis Lejeune, de vader van slachtoffer Julie, heeft al laten weten niet op de hoogte te zijn van de plannen van Dutroux en tot hiertoe geen brief te hebben ontvangen.

Bron » Het Nieuwsblad

“Juridische geschiedenis België is opeenvolging van mislukkingen”

Geplaatst op door

Een hooggeplaatste politiecommissaris uit Frankrijk haalt in het voorwoord van een nieuw boek over de Bende van Nijvel snoeihard uit naar de politie en het gerechtelijk apparaat in ons land. “Sinds zo’n dertig jaar bestaat de juridische geschiedenis van België uit een opeenvolging van mislukkingen”, oordeelt commissaris Julien Sapori van Maubeuge.

In zijn voorwoord van het boek L’histoire vraie des tueurs fous du Brabant haalt Sapori hard uit naar “het ontstellende onvermogen van de ordediensten en justitie in België om hun taken naar behoren te vervullen”. Daarbij haalt hij naast de Bende van Nijvel onder meer ook de zaak-Dutroux erbij.

“De opheffing van de rijkswacht in 2001 vormt ontegensprekelijk een van de gevolgen van het gerechtelijk fiasco dat het onderzoek naar de Bende van Nijvel was”, vervolgt Sapori, commissaris van de Noord-Franse stad Maubeuge waar in 1982 de dolle rit van de doders begon. Dertig jaar na die feiten heeft het Belgische gerecht een nieuwe poging ondernomen om alsnog opheldering te krijgen in de hele zaak.

De auteurs van het boek zijn Michel Leurquin en Patricia Finné, dochter van één van de 28 slachtoffers die aan de Bende van Nijvel zijn toegeschreven. Ze reconstrueren de geschiedenis van de “onopgehelderde” en “onbestrafte” misdaden, “die bij iedereen een gevoel van onrecht opwekt”. “Een echt gerechtelijk Hiroshima”, besluiten ze.

Bron » De Morgen

Dit is chequeboekjournalistiek

Geplaatst op door

Douglas De Coninck is redacteur van onze krant. “Aflevering 1 van ‘De Bende-Haemers’ was chequeboekjournalistiek, en deze serie laat ons zien wat er zo smerig aan is”, schrijft hij vandaag.

Aflevering 1 van ‘De Bende-Haemers’, gisteravond op VIER. We zien Kevin Haemers uit zijn autootje stappen in Perpignan. Hij is helemaal tot hier gereden om zijn oma te bezoeken. Oma Haemers vertelt over de groepsverkrachting, lang geleden, toen Kevins papa naar de gevangenis moest. Kevin wou nu wel eens weten: was papa echt een verkrachter?

Oma: “Toen zag ik dat meisje. Maar dat was een prostituee, en ze was niet betaald geweest.” Ah ja dus. Daarom had die prostituee een klacht ingediend. Levensles van oma: als een meisje er uitziet als een prostituee, dan mag je haar verkrachten. En om een lang verhaal kort te maken: onze Patrick is op het slechte pad beland door een gerechtelijke dwaling. Hij achtte zich onschuldig en werd rebel. We horen hoe Kevin oma’s pleidooi afrondt: “Het was voor hem toch geen probleem om meisjes te krijgen?” Oma: maar natuurlijk niet, mijn jongen.

Deel 1 van De Bende-Haemers lijkt de onvoorbereide kijker nieuwsgierig te willen te maken naar de grootse daad die het hoofdpersonage, rebel zijnde, in één van de komende afleveringen zal stellen en die deze serie zal wettigen. Helaas is de afloop gekend. Patrick Haemers vermoordde drie twintigers, hij liet twee medebendeleden liquideren, ontvoerde een politicus en was blond. Hij was groot en hij had blauwe ogen. Dankzij weduwe Denise Tyack, zelf lid van de bende-Haemers, zijn er nu oude filmpjes op tv waarin de gangster herleeft bij het heffen van een glas of het knuffelen van een hond.

Er is niks mis met interviews met criminelen. Er zijn wel regels die gelden voor elk mediatiek project dat zich waagt aan een dialoog met de crimineel: anders dan bij filmsterren en profvoetballers is het de journalist die de voorwaarden hoort te bepalen. Niet de crimineel. Je kunt niet Roger Vangheluwe interviewen en vooraf afspreken dat we het nu even niet gaan hebben over “uw relatietje”. Op dit punt gaat De Bende-Haemers volledig uit de bocht.

Het begint met de jonge Haemers die dixit oma ten onrechte zou zijn veroordeeld voor verkrachting (niet waar), en een goede werker zou zijn geweest in de winkels van zijn vader (niet waar). Patrick Haemers was vanaf 1972, hij was toen twintig, nachtclubeigenaar. Zijn club heette The First, het was de verzamelplek voor de zwaarste Brusselse criminelen uit die tijd. Het is een detail, misschien, maar aflevering 1 bulkte van de details die de werkelijkheid moeten verbloemen volgens de voorwaarden die Denise Tyack bij het uitlenen van haar filmrolletjes lijkt te hebben gesteld.

“Als je denkt aan al die mensen die door hem hebben geleden”, zegt Kevin op zeker ogenblik, overduidelijk doelend op het verdriet van zijn oma, om zichzelf daarna snel te corrigeren: “Ah ja, en de slachtoffers ook natuurlijk.”

Aflevering 1 van De Bende-Haemers was chequeboekjournalistiek, en deze serie laat ons zien wat er zo smerig is aan chequeboekjournalistiek. In een vooruitblik op een volgende aflevering zie je een halve seconde lang het lichaam van de net vermoorde Ronny Croes, 22 jaar, geldtransporteur bij GMIC. Het zou een elementaire vorm van fatsoen zijn geweest als de makers van de reeks eens waren gaan polsen bij de familie. (“Wij gaan tv maken met het bloed van uw kind, u hebt vast geen bezwaar?”)

De familie Croes is niet eens gecontacteerd, en misschien mag de vraag worden gesteld waarom niet. Er is maanden aan deze serie gewerkt. Geen enkele onder de vele tientallen nabestaanden is door de makers zelfs maar op de hoogte gebracht dat ze er zat aan te komen. Was ook dit een van de door Tyack gestelde voorwaarden? Of wordt er heimelijk op gespeculeerd dat er ergens een familielid zich zo geschoffeerd voelt dat het een rechtszaak inspant en de controverse aanwakkert?

Brusselse haute finance

Aflevering 1 ging over de “de beginjaren” van de bende-Haemers, met medebendeleden Thierry Smars en Philippe Lacroix. Zij waren in die periode geldsmokkelaars van de Brusselse haute finance, maar dat wordt verzwegen. De banden met toenmalig Franstalig extreem rechts: verzwegen. The First: verzwegen. Michèle Dewit, eind jaren zeventig het liefje van Haemers, wordt neergezet als dochter van “de toenmalige peetvader” van de Brusselse misdaad, Michel Dewit (dat was hij rond die tijd allang niet meer). Ook dit is er slechts bij gesleept om de waarheid te kneden volgens de wensen van de vrouw met de filmrolletjes.

De Bende-Haemers is er in aflevering 1 op geen enkel moment in geslaagd zijn ware doel te verhullen. Een nette vergaderzaal in Vilvoorde, enkele maanden geleden. Een tafel met tv-scherm op, en daarrond maker Peter Boeckx, net aangekomen met de filmrolletjes onder de arm. Verder ook nog Wouter Vandenhaute en een paar gewichtige heren van SBS Belgium. Ze ontdekken deze beelden, van Haemers die de hond knuffelt en zijn hoofd met een mysterieus lachje naar de lens draait. Iemand zegt: “Dit kan dan net voor het reclameblok.”

Bron » De Morgen | Douglas De Coninck