Regering stuurt aan op einde van assisen

De Raad van State heeft bedenkingen bij de plannen om assisen te hervormen. Alleen misdaden tegen de politie of met een minderjarig slachtoffer nog voor een volksjury brengen, is discriminatie. De regering ziet in het advies een kans om assisen dan maar helemaal af te bouwen.

Al in de eerste hervormingsplannen van Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) was er sprake van een verregaande vermindering van het aantal assisenzaken. De bedoeling was dat er alleen nog twee soorten misdaden bij een volksjury zouden terechtkomen: feiten gepleegd tegen een politie-ambtenaar (zoals de moord op agente Kitty Van Nieuwenhuysen) en misdaden waarbij een minderjarig slachtoffer was betrokken. Door een advies van de Raad van State moet die hervorming nu stevig worden bijgestuurd.

Volgens de Raad zou dit nieuwe systeem namelijk een vorm van ongelijkheid in de hand werken: de ene verdachte zou voor een ‘gewone’ rechter verschijnen en de andere voor een volksjury. En omgekeerd zouden de slachtoffers van eenzelfde soort misdrijf hun zaak behandeld zien door een andere rechtbank.

Bronnen binnen de regering bevestigen aan De Standaard dat de bijsturing erin bestaat assisen helemaal af te bouwen. De aanpassing zou al zijn goedgekeurd in de werkgroepen tussen de kabinetten. Later deze week kunnen ook het kernkabinet en de ministerraad zich over de hervorming buigen.

De afbouw bestaat er concreet in dat alle criminele feiten ‘correctionaliseerbaar’ worden. Dat wil zeggen dat ze terechtkomen bij een strafrechter van de correctionele rechtbank. Alleen wanneer een kamer van inbeschuldigingstelling toch beslist om iemand door te verwijzen naar een hof van assisen, zal het proces daar nog plaatsvinden.

De kans dat zoiets voorkomt, is echter klein en zal dus een uitzondering op de regel zijn. Magistraten, zeker bij de hoven van beroep, zijn afkerig tegenover de procedure omdat het volgens hen dikwijls om tijdverlies gaat. Ook onderzoeksrechters en speurders die er moeten getuigen, zouden hun tijd liever anders besteden.

De afbouw van assisen moet via zo’n omweg gebeuren omdat een echte afschaffing alleen kan als er een tweederdemeerderheid in het parlement is. De assisenprocedure maakt immers deel uit van de grondwet.

De wrevel over assisenzaken is groot, vooral omdat het geldverslindende machines zijn. Het hele gerechtelijk onderzoek wordt er mondeling opnieuw gedaan voor een twaalfkoppige jury. De Gentse voorzitter van het hof van beroep berekende dat een gewone assisenzaak, zonder extra veiligheidsmaatregelen, vijf keer duurder is dan een doorsnee proces bij de strafrechter.

Bron » De Standaard

Gerechtelijke achterstand neemt af

De Belgische hoven van beroep hadden nog nooit zo weinig achterstand en je kreeg er nog nooit zo snel een arrest. Vandaag wacht je in een burgerlijke rechtszaak gemiddeld 653 dagen op een arrest, wat tien jaar geleden nog dubbel zo lang was (1.261 dagen in 2004). Dat meldt De Tijd.

Eind vorig jaar wachtten nog maar 37.069 rechtszaken op een verdict tegenover 51.700 zaken tien jaar geleden. Ondanks de klaagzangen bij justitie schetsen de statistieken van de federale overheidsdienst Justitie een rooskleuriger beeld.

Er zijn wel grote verschillen tussen de vijf hoven van beroep in ons land. Brussel torst de grootste ‘achterstand’ met 10.687 hangende zaken eind vorig jaar en een gemiddelde duurtijd van 828 dagen. Ook Gent scoort hoger dan gemiddeld met een wachttijd van 745 dagen. Terwijl je in Antwerpen gemiddeld ‘maar’ 586 dagen, ongeveer een jaar en zeven maanden, wacht op een uitspraak in een burgerlijke zaak.

De hoven van beroep zien ook een positieve evolutie voor hun strafzaken over misdrijven. In een klassieke strafzaak wacht je nu gemiddeld 326 dagen of bijna elf maanden op een arrest, tegenover 352 dagen in 2010. Ook het aantal hangende strafzaken bij de hoven van beroep was nog nooit zo laag.

Bron » De Standaard

“Laat dossier Bende van Nijvel alstublieft niet verjaren”

David Van de Steen (39), die zijn ouders en zus verloor bij de aanval van de Bende van Nijvel op de Delhaize in Aalst, is geen vragende partij om de verjaringstermijn van het onderzoek naar de bloedige terreur die ons land teisterde met nog tien jaar te verlengen.

“Het onderzoek mag stoppen, maar straffeloosheid mag er niet komen”, verduidelijkt David. David, toen negen jaar, liep op 9 november 1985 op de parking van de Delhaize met zijn zus en ouders toen de Bende toesloeg. Hij overleefde als enige van het gezin het bloedbad, maar raakte zelf ook zwaargewond. Het onderzoek naar de Bende volgt hij dan ook op de voet. “Maar we staan wel in het donker”, zegt hij.

“Het laatste officiële bericht ontving ik twee jaar geleden. Verder krijgen we geen nieuws.” Nochtans is een team van negen politiemensen in Charleroi nog dagelijks bezig met het onderzoek. Advocaat Peter Callebaut, die verschillende families uit Aalst, Halle en Temse vertegenwoordigt, komt 25 dagen voor de verjaring van het dossier met een krasse uitspraak. “Stop het onderzoek en laat de verlenging van de verjaringstermijn ook maar achterwege”, verwoordt hij het gevoel van de betrokken families.

“Straf dat hij zich in naam van drie persoon uitspreekt voor alle andere slachtoffers”, zegt David. “Het onderzoek is inderdaad al dertig jaar geklungel geweest met zaken die niet mogen uitkomen. Dat onderzoek mag van mij ook stoppen. Maar als er nu binnen enkele maanden toch bewijzen naar boven komen of de betrokken biechten hun daden op, worden ze niet bestraft. Stel die verjaringstermijn dus alstublieft niet uit zodat er van straffeloosheid in dit dossier geen sprake kan zijn.”

Bron » Het Laatste Nieuws

Opinie: Laat het los

Dertig jaar na de laatste feiten houden nog steeds negen speurders uit Charleroi zich onledig met het onderzoek naar de Bende van Nijvel. Voltijds nog wel. Het duizelde me even toen ik het hoorde, en ik moest onwillekeurig denken aan de processen van Neurenberg na de Tweede Wereldoorlog.

Het laatste Neurenburgproces werd afgerond in 1948, drie jaar na de oorlog. Er waren ook andere onderzoeken en processen, die langer duurden of later begonnen. Het tweede Auschwitzproces liep van 1963 tot 1965. Twintig jaar na de feiten, maar gezien de omvang van de nazimisdaden – duizenden daders en minstens zes miljoen directe slachtoffers, en dan zwijgen we nog over het leed van de overlevers – is het aannemelijk dat de onderzoeken zoveel tijd in beslag namen.

De Bende van Nijvel, die wellicht uit vier tot zes mannen bestond, maakte tijdens een reeks overvallen tussen 1982 en 1985 28 doden en 40 gewonden. Dat is geen zes miljoen, maar het blijft voor de betrokkenen een groot, niet te minimaliseren leed. De Bende is altijd het voorwerp geweest van wilde speculaties en complottheorieën, maar wie ze zijn of waren, zijn we nooit te weten gekomen.

Intussen zijn enkele nabestaanden van slachtoffers het moe. De strafwet die herschreven wordt zodat de verjaringstermijn weer eens wordt verlengd. De ondoorzichtigheid van het onderzoek. De gedachte dat de daders misschien intussen stokoud zijn, als ze nog leven.

Peter Callebaut, de advocaat van die nabestaanden, voegt daar nog de bedenking aan toe dat getuigenverhoren zoveel jaren na de feite weinig geloofwaardig zijn. Wetenschappelijk onderzoek geeft hem gelijk. Misschien herkent u het: iemand vertelt een verhaal in geuren en kleuren, waarna het zo echt gaat lijken dat u op de duur niet meer weet of u het zelf meegemaakt of alleen maar horen vertellen hebt.

Of u was met twee personen tegelijk getuige van eenzelfde gebeurtenis, en toch hebt u er een verschillende herinnering aan, terwijl u er beiden van overtuigd bent dat de eigen versie de enige juiste is. We doen het voortdurend onbewust: telkens als we aan een gebeurtenis terugdenken, verankert die zich steviger in ons geheugen. Maar elke keer voegen we ook informatie toe, en laten we andere informatie weg, waardoor de werkelijkheid in ons hoofd zich geleidelijk aan losmaakt van de werkelijkheid zoals ze was.

Maar minstens even belangrijk in dit geval is de draagkracht van de achterblijvers. Dertig jaar lang vruchteloos wachten op de resultaten van een uitzichtloos onderzoek en op een proces dat er nooit zal komen. Nooit helemaal kunnen afsluiten en verdergaan, omdat er altijd nog iets hangende is.

Politici, gebruik uw verstand en toon uw hart. Speurders, laat het los en erken uw beperkingen. Justitie, geef toe dat u gefaald hebt. En geef die mensen hun toekomst terug.

Bron » De Standaard | Kathleen Vereecken

Di Rupo wil gesprek met Bende Van Nijvel-slachtoffers

PS-voorzitter Elio Di Rupo stelt voor om de nabestaanden van de slachtoffers van de Bende van Nijvel te horen, alvorens te stemmen over een eventuele verlenging van de verjaringstermijn in de Kamer. Bij CDH reageert men verbaasd.

Enkele nabestaanden lieten verstaan dat er voor hen een punt mag komen achter het onderzoek naar de Bende van Nijvel. “Dit heeft geen enkele zin meer. De zaak is verjaard en snel snel de wet op de verjaring aanpassen zal er niets meer aan verhelpen”, klonk het.

De verlenging van de verjaringstermijn maakt deel uit van het eerste pakket hervormingsvoorstellen dat minister van Justitie Koen Geens (CD&V) uitwerkte. Het kreeg al groen licht in commissie.

Di Rupo is echter niet akkoord met die gang van zaken. “Een particulier geval regelen vanuit een algemene wet is niet de goede weg”, vindt hij. De PS’er onderstreept ook dat het niet evident is te oordelen over feiten van tientallen jaren geleden.

Het CDH reageert verbaasd. Fractieleidster Catherine Fonck is wel voor een verlenging van de verjaringstermijn, verwijzend naar de uitspraken van de gerechtelijke autoriteiten in die zin. Bovendien bieden verbeterde DNA-technieken misschien nieuwe kansen, luidt het. Het CDH stemde dan ook voor de bewuste passage in de commissie.

De zaak is bovendien dringend, merkt Fonck nog op. Op 9 november verjaart de hele zaak.

Bron » VRT Nieuws